ငရဲဆိုသည္မွာ.... ႏွင့္ ငရဲ၏ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားဟူသည္...
အပါယ္ဟူသည္ ပါဠိလို အပါယ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) မွ ဆင္းသက္လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံဆိုသည့္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊
ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍႐ွိေလသည္။
ငရဲ အမ်ိဳးအစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။
(၁) သိဥၥိဳး ငရဲ၊
(၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
(၃) သံဃာတာ ငရဲ၊
(၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၆) တာပန ငရဲ၊
(၇) မဟာ တာပန ငရဲ၊
(
၈) အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊
(၁) သိဥၥိဳးငရဲ = ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ငရဲခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာပထ၀ီေျမထု၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ = မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲထိန္းမ်ားက လက္နက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊ ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ားမွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊားရကာ အေမာဆို႔၍ လဲက်ေသာအခါ လက္သမားဆရာမ်ားက သစ္သားမ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာ ကာ လိုသလို ျဖတ္ၾကသကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာအခါ ငရဲထိန္းမ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိသလို ပုံစံမ်ိဳးတိုင္းတာကာ လႊ ငမန္းတို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္သုံးကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သိဥၥိဳးငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၃) သံဃာတာငရဲ = သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာမွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ားထဲသို႔ ငရဲသားမ်ားထည့္ကာ ငရဲထိန္းမ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီးမားေသာ သံႀကိတ္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍ လွိမ့္သတ္ၾကသည္။ ငရဲသားမ်ားမွာ အလူးအလိမ့္ကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ဆယ့္ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ကာဠသုတ္ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျမည္တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲတစ္ခုလုံး႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားမွာ ငရဲသားတို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္းဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကေသာ ငရဲဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္ခုႏွစ္ကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သံဃာတာငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္
(၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားတို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳလို႔ ပိတ္ဖုန္းသြားမည့္အလား ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာသုံးဆယ့္ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ေရာ႐ု၀ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၆) တာပနငရဲ = အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ်႐ွိသည့္ သံတံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာအေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီမီးခဲကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္ မီးကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၇) မဟာ တာပနငရဲ = သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီးအေပၚမွ ငရဲထိန္းမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အတင္းတက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾကရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္၀က္အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ်အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ တာပနငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၈) အဝီစိငရဲ = ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈမ႐ွိ (အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ အိုးခြက္ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ့မ်ားကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကားအၾကားျခားျခင္း မ႐ွိသကဲ့သို႔ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡ တစ္ေပါင္းတစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္တစ္စုံကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ဆိုသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္က်ေရာက္လာျခင္းကာလကို ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ တက္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းမွစ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္ဆက္လာျခင္းကာလကို တက္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္ တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္းကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
ငရဲငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ
၁။ မီးပူငရဲ
၂။ သံပူငရဲ
၃။ ျပာပူငရဲ
၄။ ေရပူငရဲ
၅။ ေၾကးနီအိုးငရဲ
၆။ ဘင္ပုတ္ငရဲ
၇။ လက္ပံေတာငရဲ
၈။ ႀကိမ္ပိုက္ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။
(ေလာကပညတၱိက်မ္း၌ မိန္ဆိုထားပါသည္။)
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး၏ ၀ိပႆနာ႐ႈ႕နည္းအက်ဥ္းခ်ဴပ္ တြင္ေအာက္ပါအတိုင္း ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡအတိခံစားရပုံကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ငရဲဘုံ၌ ျဖစ္ရေသာသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ထည္ သုံးဂါ၀ုတ္ ပမာဏ႐ွိ၏။ ျမန္မာအတိုင္းအားျဖင့္ ၄ တိုင္ တာ ၈၀၀ ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ညဘက္ လက္၀ါး၌ ထန္းလုံးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ဘယ္ဘက္ လက္၀ါး၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ုိက္သြင္းကုန္၏။
ထို႔အတူ ေမွာက္လွက္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႔၌ သံစို႔ႀကီးမ်ားကုိ ႐ိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ကုန္၏။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ အညွင္းဆဲခံေနရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာငရဲထိန္းတို႔၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲသိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႔ ႏွက္ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတို႔ကို ခံစားရ၏။
ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိဖဲ့ ဖမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႔မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႔ျပင္ သံစို႔ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႔႐ွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမွာင့္ပုံ၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပုံ စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔မွ မီးေတာက္ ထျပန္၍ ေ႐ြခုတ္ရာ ကိုယ္၌စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုးတြဲလဲ ဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႔႐ွိ ပဲကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား ျမင္းတို႔ကဲ့သို႔ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလဟကုမီၻ ေခၚ သံရည္ပြက္အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။ ထိုငရဲသားသည္ သံရည္ထဲ၌ ႐ွဲကနဲက်၍ အႁမွဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ နစ္ျမွဳပ္သြား႐ွာေလ၏။
အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္၀သို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။ အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လည္း ဖီလာသြား၏။ ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႔သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္႐ွိေသာ ငရဲႀကီးထံသို႔ ပစ္သြင္းလုိက္ၾကျပန္၏။ ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား အနံ အျမင့္ ယူဇနာ တစ္ရာ႐ွိေလ၏။ ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အေ႐ွ႕ဘက္နရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္၌ နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။ အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ပူေလာင္၏။
အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ ေအာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတို႔သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ဟစ္ေအာ္ျမည္သတည္း။ ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ် ေျပးလႊားလူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ကို ခံစားရေလ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏ တံခါး၀ဆီသို႔ အတင္းေျပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္းလူးလိမ့္လ်က္႐ွိကုန္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တံခါး၀သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးမႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။
ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏ လည္ပင္းခန္႔႐ွိေသာ ပိုးေလာက္တို႔က ကုိက္ခဲစားၾကေလသည္။
ထိုဘင္ပုပ္ငရဲထံမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲ ထံသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔႐ွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႔ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲ သို႔ ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္တို႔မွာ ၁၆ လက္မ႐ွည္ေသာ ဆူး႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္းတို႔က ႐ိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႔၌ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။ လက္ပံဆူးတို႔သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကိုလွည့္၍ ေနကုန္၏။ ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႔ လွည့္၍ေနကုန္၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လ်င္စြာတက္ရ၊ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲ သို႔ေရာက္ျပန္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္ တူစြာ ႏွစ္သြား႐ွိေသာ အ႐ြယ္တို႔သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ ကိုယ္၌က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႔သည္ အပိုင္းပို္င္း ျပတ္ေလကုန္၏။ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္းတုံးသြားတို႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႕မွ သံတံတိ႔ုလည္း ကာရံလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ထိုအခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေ၀တၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ သင္တုံးသြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား၊ ၾကာ႐ြက္မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တုံးသြား ခင္းလ်က္႐ွိ၏။ ကမ္းပါးတို႔၌လည္း သင္းတုံးသြားကဲ့သို႔ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ား႐ွိ၏။ ငရဲသားတုိ႔သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုံးသြား႐ွေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲ႐ွာေလ၏။ လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ ကမ္းပါး၌႐ွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္ တို႔ျဖင့္လည္း႐ွ၊ ေခ်ာင္းထဲ၌႐ွိေသာ ၾကာ႐ြက္တို႔ျဖင့္လည္း ႐ွ၏။ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္ထည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစဥ္ခဏ၌ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႔လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလို႐ွိသလဲဟု ေမး၏။ "ထမင္းဆာသည္" ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ အတုံးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ ထိုအခါ ငရဲထိန္းတစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္းႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။ အျခားငရဲထိန္းကလည္း ထိုနည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ ထိုသို႔ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ အခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာ ထိုသံတုံး သံခဲတို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလသည္။
ထိုသံတုံး သံခဲတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊ လွ်ာ၊ အာေခါင္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အူတို႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ "ေရငတ္သည္" ဟု ဆိုျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႔ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ ထိုသံရည္ပူတို႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားရကုန္၏။ ငရဲသားသည္ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထံသို႔တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ငရဲသားတို႔ ငရဲမ်ိဳးစုံကို ခံစားရပုံကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္သာေအာင္ ဖြင့္ဆိုျပေလသည္ကို မွတ္သားရပါသည္။
ျမတ္စြာဗုဒၶဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာအခါမွ ဤဆင္းရဲဒုကၡတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ဂ႐ုဏာေ႐ွ႕ထားလမ္းျပ ညႊန္ျပေတာ္မူသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူ, နတ္, ျဗဟၼာတို႔သည္ ကၽြတ္တမ္း ၀င္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ ဘုရားပြင့္ခါအခ်ိန္မွာ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ ႏိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ လူျဖစ္လာေသာ စာဖတ္သူတို႔လည္း အထူးကံေကာင္းလွသည္ကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိေနသည္။
တိုေတာင္းလွေသာ လူဘ၀ အခ်ိန္ ကာလမွာ ေလာကီစား၀တ္ေနေရးမ်ားအတြက္ လုပ္ေနၾကရသလို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြန္ေၿမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာလူၿဖစ္က်ိဳးနပ္ေပမည္။
တရားေတာ္မ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံရာတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားသိခဲ့ရေသာပထမအရြယ္တြင္ပညာရွာ၊ဒုတိယ
အရြယ္တြင္ဥစၥာရွာ၊တတိယအရြယ္တြင္ ဘာ၀နာတရားပြားမ်ား ဟူေသာအဆိုမွာ အင္မတန္မွားယြင္းေပသည္။ အထက္ပါဆိုရိုးအတိုင္းတတိယအရြယ္မွသာတရားအားထုတ္မည္ဆိုပါကေ၀ဖန္ပိုင္းၿခား၊စဥ္းစားႏိုင္ေသာဥာဏ
္ပညာေကာင္းစြာအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္တရားထူးရရန္အားထုတ္ရာတြင္ခက္ခဲေစပါသည္။ေသၿခင္းတရား
သည္အမွည့္လြန္ေသာအသီးကဲ့သို႕ အခ်ိန္မေရြးေၾကြက်ႏိုင္သည္ကို သတိၿပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။
ပယ္သတ္ရမည့္တရား၊သိရမည့္တရား၊ပြားမ်ားရမည့္တရားမ်ားကို သိရွိသည္ႏွင့္ လိုက္က်င့္သင့္ေပသည္။ ထိုသို႕သိရန္အတြက္လည္း တရားေတာ္မ်ားကို နားၾကားရပါမည္။ မိမိသိရွိၿပီးတဲ့တရားမ်ားကို လိုက္မက်င့္ပါက သိသလိုမသိသလိုနဲ႕ေနာက္ဆုံးေတာ့ မသိတာဘဲၿဖစ္သြားတက္ပါတယ္။သတိတရားလက္ကိုင္ထားဖို႕ေတာ ့လိုၿပီေပါ့။ ဗုဒၶၿမတ္စြာက ရရွိရန္ခက္ခဲေသာဒုလႅဘတရား(၅)ပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒုလႅဘတရား ငါးပါး
ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရန္ ရခဲ၏...
ဘုရားပြင့္ေသာေခတ္တြင္ လူအျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳ မွီခိုတတ္သူ အျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သူေတာ္ေကာင္းတရား နာယူခြင့္ရရွိရန္ ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းတပါးျဖစ္ရန္၊ (သာသနာေတာ္၏ အက်င့္ကို က်င့္ရန္) ရခဲ၏ ...
-ပညာလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၄ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
-သဒၵါလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၈ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
-၀ီရိယလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၁၆ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
ဘုရားရွင္တို႔သည္- စရိယ ၃ ပါး၊ စြန္႔ျခင္းၾကီး ၅ ပါး၊ ပါရမီ ၃၀၊ ဘာ၀နာ ၅ ပါး တို႔ကို ဘုရားရွင္တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ ၾကသည္...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအျဖစ္ကိုရရန္ ခက္ခဲသည္...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္လူျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုခြင့္ရသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုတတ္ေသာသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္
သတၱ၀ါေတြဟာ ရုပ္အဆင္းၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္
အသံနဲ႔ ဂုဏ္သတင္းကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္
တရား တကယ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိသမွ် သတၲေလာကၾကီးကို အပံုတစ္သိန္းပံုလွ်င္ တစ္ပံုသာရွိသည္ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္...
သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲသည္...
ေကာင္းမႈမွန္ရင္ ခ်န္မထားနဲ႔ ....
လက္လွမ္းမွီသမွ် ေကာင္းမႈကို လုပ္ၾက
သာသနာႏွင့္ႀကံဳတုန္း လူၿဖစ္ပါလ်က္ ဗုဒၶတရားမလိုက္စားလွ်င္ အပါယ္ဆိုတာ ေၿပးလို႔လြတ္မည္ မဟုတ္ေခ်ဘူး။ ဒီဘ၀မွ ေသလြန္၍ သာသနာမထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသ၊ တိရစၦာန္၊မွားယြင္းေသာအယူ၀ါဒ စသျဖင့္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၌ လူျဖစ္ျပန္လွ်င္ မလြဲဧကန္ အပါယ္ဘံုသို႔ က်ရေပဦးမည္။ ဘယ္မွာလွ်င္ သံသရာမွ လြတ္ ပါဦးမည္နည္း။ ဤသည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ စာဆိုေက်ာ္ ပညာရွိ စေလဦးပုညက ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုခဲ႔သည္ကို ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကပါကုန္။
“ယခုခါမူ ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ
သာသနာလည္းထြန္းခိုက္ ၊ အၿမိဳက္တရား
ေဟာၾကားမည့္သူ ၊ လူလည္းမရွား
သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ
တရားမလိုက္ ၊ အမွားကိုႀကိဳက္ၾကလွ်င္
အမိုက္တကာ့ဗိုလ္မင္း ၊ အဖ်င္းတကာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္
အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕
လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္”။....။
ထိုအခ်က္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္လည္း ၾကံဳၿပီ ၊ ေဟာၾကားေနေသာ ရဟန္းသာ၀ကမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔မွ အက်င့္ပ်က္ ၊ တရားပ်က္ ၊ စရိုက္ပ်က္ ၊ မူပ်က္ ေနရင္ေတာ့ လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိသံေ၀ဂ ရၾကပါေတာ့။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္၊ သတိႏွင့္ ထိန္းေပးရမည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား မ်ားစြာနာၾကားရမည္။ သာသနာႏွင့္ေ၀းရာ အရပ္ေဒတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္ၿငားလည္း တရားေတာ္မ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာနာၾကားေနရင္ လူၿဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေသးပါဘူး။
နာရုံသာနာ မရႈပြားသည့္ ပုဂၢဳိလ္က ေလာကမွာ တကယ္မ်ားသည္...ၾကာၾကာထိုင္ရမွာ ေၾကာက္ၾကသည္..
သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳခိုက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အလုပ္မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိျဖင့္ ၾကိဳးစား အားထုတ္သြားၾကရမည္...ထို႔ေၾကာင့္ ရ႐ွိလာေသာ ဤလူ႔ဘ၀ႀကီးကို အခြင့္ေရးပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရန္ဘ၀မွာ ယခု မိမိတို႔
ရ႐ွိထားေသာ ဘ၀ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္
ငရဲဆိုသည္မွာ.... ႏွင့္ ငရဲ၏ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားဟူသည္...
အပါယ္ဟူသည္ ပါဠိလို အပါယ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) မွ ဆင္းသက္လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံဆိုသည့္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊
ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍႐ွိေလသည္။
ငရဲ အမ်ိဳးအစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။
(၁) သိဥၥိဳး ငရဲ၊
(၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
(၃) သံဃာတာ ငရဲ၊
(၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၆) တာပန ငရဲ၊
(၇) မဟာ တာပန ငရဲ၊
(
၈) အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊
(၁) သိဥၥိဳးငရဲ = ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ငရဲခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာပထ၀ီေျမထု၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၂) ကာဠသုတ္ငရဲ = မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲထိန္းမ်ားက လက္နက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊ ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ားမွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊားရကာ အေမာဆို႔၍ လဲက်ေသာအခါ လက္သမားဆရာမ်ားက သစ္သားမ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာ ကာ လိုသလို ျဖတ္ၾကသကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာအခါ ငရဲထိန္းမ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိသလို ပုံစံမ်ိဳးတိုင္းတာကာ လႊ ငမန္းတို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္သုံးကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သိဥၥိဳးငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၃) သံဃာတာငရဲ = သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာမွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ားထဲသို႔ ငရဲသားမ်ားထည့္ကာ ငရဲထိန္းမ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီးမားေသာ သံႀကိတ္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍ လွိမ့္သတ္ၾကသည္။ ငရဲသားမ်ားမွာ အလူးအလိမ့္ကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ဆယ့္ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ကာဠသုတ္ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျမည္တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲတစ္ခုလုံး႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားမွာ ငရဲသားတို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္းဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကေသာ ငရဲဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္ခုႏွစ္ကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သံဃာတာငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္
(၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားတို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳလို႔ ပိတ္ဖုန္းသြားမည့္အလား ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာသုံးဆယ့္ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ေရာ႐ု၀ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၆) တာပနငရဲ = အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ်႐ွိသည့္ သံတံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာအေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီမီးခဲကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္ မီးကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၇) မဟာ တာပနငရဲ = သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီးအေပၚမွ ငရဲထိန္းမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အတင္းတက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾကရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္၀က္အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ်အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ တာပနငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
(၈) အဝီစိငရဲ = ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈမ႐ွိ (အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ အိုးခြက္ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ့မ်ားကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကားအၾကားျခားျခင္း မ႐ွိသကဲ့သို႔ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡ တစ္ေပါင္းတစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္တစ္စုံကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ဆိုသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္က်ေရာက္လာျခင္းကာလကို ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ တက္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းမွစ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္ဆက္လာျခင္းကာလကို တက္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္ တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္းကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
ငရဲငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ
၁။ မီးပူငရဲ
၂။ သံပူငရဲ
၃။ ျပာပူငရဲ
၄။ ေရပူငရဲ
၅။ ေၾကးနီအိုးငရဲ
၆။ ဘင္ပုတ္ငရဲ
၇။ လက္ပံေတာငရဲ
၈။ ႀကိမ္ပိုက္ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။
(ေလာကပညတၱိက်မ္း၌ မိန္ဆိုထားပါသည္။)
မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး၏ ၀ိပႆနာ႐ႈ႕နည္းအက်ဥ္းခ်ဴပ္ တြင္ေအာက္ပါအတိုင္း ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡအတိခံစားရပုံကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
ငရဲဘုံ၌ ျဖစ္ရေသာသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ထည္ သုံးဂါ၀ုတ္ ပမာဏ႐ွိ၏။ ျမန္မာအတိုင္းအားျဖင့္ ၄ တိုင္ တာ ၈၀၀ ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ညဘက္ လက္၀ါး၌ ထန္းလုံးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ဘယ္ဘက္ လက္၀ါး၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ုိက္သြင္းကုန္၏။
ထို႔အတူ ေမွာက္လွက္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႔၌ သံစို႔ႀကီးမ်ားကုိ ႐ိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ကုန္၏။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ အညွင္းဆဲခံေနရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာငရဲထိန္းတို႔၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲသိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႔ ႏွက္ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတို႔ကို ခံစားရ၏။
ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိဖဲ့ ဖမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႔မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထို႔ျပင္ သံစို႔ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႔႐ွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမွာင့္ပုံ၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပုံ စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔မွ မီးေတာက္ ထျပန္၍ ေ႐ြခုတ္ရာ ကိုယ္၌စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုးတြဲလဲ ဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႔႐ွိ ပဲကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား ျမင္းတို႔ကဲ့သို႔ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလဟကုမီၻ ေခၚ သံရည္ပြက္အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။ ထိုငရဲသားသည္ သံရည္ထဲ၌ ႐ွဲကနဲက်၍ အႁမွဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ နစ္ျမွဳပ္သြား႐ွာေလ၏။
အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္၀သို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။ အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လည္း ဖီလာသြား၏။ ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႔သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္႐ွိေသာ ငရဲႀကီးထံသို႔ ပစ္သြင္းလုိက္ၾကျပန္၏။ ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား အနံ အျမင့္ ယူဇနာ တစ္ရာ႐ွိေလ၏။ ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အေ႐ွ႕ဘက္နရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္၌ နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။ အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ပူေလာင္၏။
အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ ေအာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတို႔သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ဟစ္ေအာ္ျမည္သတည္း။ ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ် ေျပးလႊားလူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ကို ခံစားရေလ၏။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏ တံခါး၀ဆီသို႔ အတင္းေျပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္းလူးလိမ့္လ်က္႐ွိကုန္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တံခါး၀သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးမႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။
ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏ လည္ပင္းခန္႔႐ွိေသာ ပိုးေလာက္တို႔က ကုိက္ခဲစားၾကေလသည္။
ထိုဘင္ပုပ္ငရဲထံမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲ ထံသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔႐ွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႔ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲ သို႔ ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္တို႔မွာ ၁၆ လက္မ႐ွည္ေသာ ဆူး႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္းတို႔က ႐ိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႔၌ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။ လက္ပံဆူးတို႔သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကိုလွည့္၍ ေနကုန္၏။ ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႔ လွည့္၍ေနကုန္၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လ်င္စြာတက္ရ၊ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲ သို႔ေရာက္ျပန္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္ တူစြာ ႏွစ္သြား႐ွိေသာ အ႐ြယ္တို႔သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ ကိုယ္၌က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႔သည္ အပိုင္းပို္င္း ျပတ္ေလကုန္၏။ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္းတုံးသြားတို႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႕မွ သံတံတိ႔ုလည္း ကာရံလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ထိုအခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေ၀တၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ သင္တုံးသြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား၊ ၾကာ႐ြက္မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တုံးသြား ခင္းလ်က္႐ွိ၏။ ကမ္းပါးတို႔၌လည္း သင္းတုံးသြားကဲ့သို႔ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ား႐ွိ၏။ ငရဲသားတုိ႔သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုံးသြား႐ွေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲ႐ွာေလ၏။ လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ ကမ္းပါး၌႐ွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္ တို႔ျဖင့္လည္း႐ွ၊ ေခ်ာင္းထဲ၌႐ွိေသာ ၾကာ႐ြက္တို႔ျဖင့္လည္း ႐ွ၏။ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္ထည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစဥ္ခဏ၌ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႔လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလို႐ွိသလဲဟု ေမး၏။ "ထမင္းဆာသည္" ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ အတုံးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ ထိုအခါ ငရဲထိန္းတစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္းႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။ အျခားငရဲထိန္းကလည္း ထိုနည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ ထိုသို႔ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ အခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာ ထိုသံတုံး သံခဲတို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလသည္။
ထိုသံတုံး သံခဲတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊ လွ်ာ၊ အာေခါင္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အူတို႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ "ေရငတ္သည္" ဟု ဆိုျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႔ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ ထိုသံရည္ပူတို႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားရကုန္၏။ ငရဲသားသည္ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထံသို႔တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။
ဤသို႔ျဖင့္ ငရဲသားတို႔ ငရဲမ်ိဳးစုံကို ခံစားရပုံကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္သာေအာင္ ဖြင့္ဆိုျပေလသည္ကို မွတ္သားရပါသည္။
ျမတ္စြာဗုဒၶဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာအခါမွ ဤဆင္းရဲဒုကၡတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ဂ႐ုဏာေ႐ွ႕ထားလမ္းျပ ညႊန္ျပေတာ္မူသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူ, နတ္, ျဗဟၼာတို႔သည္ ကၽြတ္တမ္း ၀င္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ ဘုရားပြင့္ခါအခ်ိန္မွာ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ ႏိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ လူျဖစ္လာေသာ စာဖတ္သူတို႔လည္း အထူးကံေကာင္းလွသည္ကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိေနသည္။
တိုေတာင္းလွေသာ လူဘ၀ အခ်ိန္ ကာလမွာ ေလာကီစား၀တ္ေနေရးမ်ားအတြက္ လုပ္ေနၾကရသလို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြန္ေၿမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာလူၿဖစ္က်ိဳးနပ္ေပမည္။
တရားေတာ္မ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံရာတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားသိခဲ့ရေသာပထမအရြယ္တြင္ပညာရွာ၊ဒုတိယ
အရြယ္တြင္ဥစၥာရွာ၊တတိယအရြယ္တြင္ ဘာ၀နာတရားပြားမ်ား ဟူေသာအဆိုမွာ အင္မတန္မွားယြင္းေပသည္။ အထက္ပါဆိုရိုးအတိုင္းတတိယအရြယ္မွသာတရားအားထုတ္မည္ဆိုပါကေ၀ဖန္ပိုင္းၿခား၊စဥ္းစားႏိုင္ေသာဥာဏ
္ပညာေကာင္းစြာအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္တရားထူးရရန္အားထုတ္ရာတြင္ခက္ခဲေစပါသည္။ေသၿခင္းတရား
သည္အမွည့္လြန္ေသာအသီးကဲ့သို႕ အခ်ိန္မေရြးေၾကြက်ႏိုင္သည္ကို သတိၿပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။
ပယ္သတ္ရမည့္တရား၊သိရမည့္တရား၊ပြားမ်ားရမည့္တရားမ်ားကို သိရွိသည္ႏွင့္ လိုက္က်င့္သင့္ေပသည္။ ထိုသို႕သိရန္အတြက္လည္း တရားေတာ္မ်ားကို နားၾကားရပါမည္။ မိမိသိရွိၿပီးတဲ့တရားမ်ားကို လိုက္မက်င့္ပါက သိသလိုမသိသလိုနဲ႕ေနာက္ဆုံးေတာ့ မသိတာဘဲၿဖစ္သြားတက္ပါတယ္။သတိတရားလက္ကိုင္ထားဖို႕ေတာ ့လိုၿပီေပါ့။ ဗုဒၶၿမတ္စြာက ရရွိရန္ခက္ခဲေသာဒုလႅဘတရား(၅)ပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
ဒုလႅဘတရား ငါးပါး
ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရန္ ရခဲ၏...
ဘုရားပြင့္ေသာေခတ္တြင္ လူအျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳ မွီခိုတတ္သူ အျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သူေတာ္ေကာင္းတရား နာယူခြင့္ရရွိရန္ ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းတပါးျဖစ္ရန္၊ (သာသနာေတာ္၏ အက်င့္ကို က်င့္ရန္) ရခဲ၏ ...
-ပညာလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၄ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
-သဒၵါလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၈ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
-၀ီရိယလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၁၆ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
ဘုရားရွင္တို႔သည္- စရိယ ၃ ပါး၊ စြန္႔ျခင္းၾကီး ၅ ပါး၊ ပါရမီ ၃၀၊ ဘာ၀နာ ၅ ပါး တို႔ကို ဘုရားရွင္တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ ၾကသည္...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအျဖစ္ကိုရရန္ ခက္ခဲသည္...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္လူျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုခြင့္ရသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုတတ္ေသာသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္
သတၱ၀ါေတြဟာ ရုပ္အဆင္းၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္
အသံနဲ႔ ဂုဏ္သတင္းကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္
တရား တကယ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိသမွ် သတၲေလာကၾကီးကို အပံုတစ္သိန္းပံုလွ်င္ တစ္ပံုသာရွိသည္ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္...
သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲသည္...
ေကာင္းမႈမွန္ရင္ ခ်န္မထားနဲ႔ ....
လက္လွမ္းမွီသမွ် ေကာင္းမႈကို လုပ္ၾက
သာသနာႏွင့္ႀကံဳတုန္း လူၿဖစ္ပါလ်က္ ဗုဒၶတရားမလိုက္စားလွ်င္ အပါယ္ဆိုတာ ေၿပးလို႔လြတ္မည္ မဟုတ္ေခ်ဘူး။ ဒီဘ၀မွ ေသလြန္၍ သာသနာမထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသ၊ တိရစၦာန္၊မွားယြင္းေသာအယူ၀ါဒ စသျဖင့္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၌ လူျဖစ္ျပန္လွ်င္ မလြဲဧကန္ အပါယ္ဘံုသို႔ က်ရေပဦးမည္။ ဘယ္မွာလွ်င္ သံသရာမွ လြတ္ ပါဦးမည္နည္း။ ဤသည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ စာဆိုေက်ာ္ ပညာရွိ စေလဦးပုညက ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုခဲ႔သည္ကို ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကပါကုန္။
“ယခုခါမူ ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ
သာသနာလည္းထြန္းခိုက္ ၊ အၿမိဳက္တရား
ေဟာၾကားမည့္သူ ၊ လူလည္းမရွား
သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ
တရားမလိုက္ ၊ အမွားကိုႀကိဳက္ၾကလွ်င္
အမိုက္တကာ့ဗိုလ္မင္း ၊ အဖ်င္းတကာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္
အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕
လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္”။....။
ထိုအခ်က္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္လည္း ၾကံဳၿပီ ၊ ေဟာၾကားေနေသာ ရဟန္းသာ၀ကမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔မွ အက်င့္ပ်က္ ၊ တရားပ်က္ ၊ စရိုက္ပ်က္ ၊ မူပ်က္ ေနရင္ေတာ့ လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိသံေ၀ဂ ရၾကပါေတာ့။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္၊ သတိႏွင့္ ထိန္းေပးရမည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား မ်ားစြာနာၾကားရမည္။ သာသနာႏွင့္ေ၀းရာ အရပ္ေဒတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္ၿငားလည္း တရားေတာ္မ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာနာၾကားေနရင္ လူၿဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေသးပါဘူး။
နာရုံသာနာ မရႈပြားသည့္ ပုဂၢဳိလ္က ေလာကမွာ တကယ္မ်ားသည္...ၾကာၾကာထိုင္ရမွာ ေၾကာက္ၾကသည္..
သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳခိုက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အလုပ္မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိျဖင့္ ၾကိဳးစား အားထုတ္သြားၾကရမည္...ထို႔ေၾကာင့္ ရ႐ွိလာေသာ ဤလူ႔ဘ၀ႀကီးကို အခြင့္ေရးပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရန္ဘ၀မွာ ယခု မိမိတို႔
ရ႐ွိထားေသာ ဘ၀ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>
