ကဝေျမ

Wednesday, September 26, 2012

နိဗၺာန္ကို လက္ေတြ႕ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းျဖင့္သာ ရႏိုင္တယ္

kyawswar (ကဝေျမ) | 11:09 PM | Be the first to comment!

နိဗၺာန္ကို လက္ေတြ႕ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ သာရႏိုင္တယ္

အျခားဘာသာအားလံုးမွာ God လို႕ေခၚတဲ့ ဘုရားဟာ လူသားေတြရဲ႕ ဖန္ဆင္းရွင္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး။ God ဟာ ထာ၀ရ တည္ၿမဲတယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဖန္ဆင္းထားတာမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း မဖ်က္ဆီးႏိုင္တဲ့ အနႏၲ တန္ခိုးရွင္ျဖစ္တယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ “ဘုရား” ဆိုတာ “လူသားစစ္စစ္” ျဖစ္တယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္ မဟုတ္ဘူး။ လူသားဆိုေပမယ့္ ႐ိုး႐ိုး

လူသားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ “မဟာလူသား ဗုဒၶ” ျဖစ္တယ္။ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္
း လို႕ေခၚတဲ႕ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ႕ ဘ၀ေပါင္း အသေခ်ၤကို ပါရမီျဖည့္ဆည္းခဲ႕တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးျဖစ္တယ္။ လူလူျခင္းမွာေတာ့ “ဗုဒၶ” ကို ဘယ္သူမွ မယွဥ္ႏိုင္ပါဘူး။ အသိဉာဏ္အရာ၊ ပညာအရာ၊ ပါရမီအရာ၊ တန္ခိုးအရာ၊ ေမတၱာတရားအရာ၊ ဂ႐ုဏာတရားအရာ ယွဥ္ႏိုင္သူ မရွိတဲ့ မဟာလူသား ျဖစ္တယ္။ လူသားျဖစ္လို႕ “ေသျခင္း” ဆိုတဲ့ သေဘာတရားရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပရိနိဗၺာန္” ျပဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ “ဗုဒၶဘုရားရွင္” ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ေနာက္ဆံုးဘ၀ျဖစ္ၿပီး ဒီဘ၀ရဲ႕ ေသျခင္းၿပီးရင္ေတာ့ “အ,မတံံ” လို႕ေခၚတဲ႕ “အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း” ကင္းရာ “နိဗၺာန္” ကို အၿပီးအျပတ္ ေရာက္ရွိေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

အျခားေသာ အယူ၀ါဒေတြနဲ႕ ဗုဒၶအယူတို႕ၾကားမွာ သိသိသာသာျခားနားေစတဲ့ ေနာက္ဆံုးအရာကေတာ့ “အႏၲိမ” ပန္းတိုင္ ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵဴအယူ၀ါဒရဲ႕ အႏၲိမပန္းတိုင္ဟာ “မဟာျဗမၼာ” ျဖစ္တယ္။ မဟာျဗမၼာႀကီးနဲ႕ ပူးေပါင္းသြားဖို႕ရာ အဓိက ပန္းတိုင္ ျဖစ္တယ္။ ခရစ္ယာန္ နဲ႕ အစၥလာမ္၀ါဒေတြရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ “ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေကာင္းကင္ဘံု” ျဖစ္တယ္။ ထာ၀ရ ဘုရား၊ အလာဟ္ရွင္တို႕ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းဥေပဒေတြကို လိုက္နာၿပီး “ယံုၾကည္ျခင္း” အားျဖင့္ “ေကာင္းကင္ဘု
ံ” ကို ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႕ ယံုၾကည္ၾကတယ္။

ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ “အႏၲိမ” ပန္းတိုင္ဟာ “နိဗၺာန္” ျဖစ္တယ္။ “နိဗၺာန္” ဟာ ဘံုဌာနတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ေနရာဌာနတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ Paradise လို႕ေခၚတဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုလို ေနရာဌာနေတြနဲ႕ မႏိႈင္းယွဥ္အပ္ဘူး။ “နိဗၺာန္” ဟာ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂါတ္ ေတြ မရွိဘူး။ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ေနရာမရွိဘူး။ “သႏၲိသုခ” လို႕ေခၚတဲ႕ အႏိႈင္းမဲ့ သုခသာလွ်င္ ရွိတယ္။ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာက ဆက္ၿပီးရင္း ဆက္လာခဲ့တဲ့ “ဒုကၡ” ကြင္းဆက္ႀကီး ျပတ္ေတာက္ သြားျခင္းျဖစ္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲအေပါင္းခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ကို ဘာမွ မရွိဘူးဆိုရင္ ဗုဒၶအယူမဟုတ္ေတာ့ပါ ။ နိဗၺာန္ဆိုတာ “အတၳိ” ဧကန္ရွိတဲ့ တရားျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္မွာ မရွိတာကေတာ့ “ဆင္းရဲဒုကၡ” သာလွ်င္ျဖစ္တယ္။ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို သာမန္ မ်က္ေစ႕၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ တို႕ျဖင့္ မသိႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္သိတဲ့ အသိနဲ႕ ယွဥ္ၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို နားလည္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။

နိဗၺာန္ကို ယံုၾကည္မႈသက္သက္ျဖင့္ မရႏိုင္။ လက္ေတြ႕ကိုယ္တိုင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ျခင္းျဖင့္သာ ရႏိုင္တယ္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္တို႕ မည္သည္လည္း နိဗၺာန္ကို မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ လက္တြဲၿပီး ေခၚမသြားႏိုင္ပါ။ က်င့္ႀကံရမည့္ နည္းလမ္းကိုသာ ညႊန္ျပ ႏိုင္တယ္။ ဒီလုိက်င့္ႀကံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို လက္ေတြ႕ဒီဘ၀မွာဘဲ ခံစားသိရွိႏိုင္တယ္။ ေနာက္ဘ၀ကို ကူးစရာ မလိုပါ။ “မဂၢင္” လို႕ေခၚတဲ့ အက်င့္အႀကံႏွင့္ နိဗၺာန္ကုိ ပထမတစ္ႀကိမ္ မ်က္ေမွာက္ျပဳဘူးသူဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီဘ၀မွာတြင္ နိဗၺာန္ အရသာကို ထပ္မံခံစားႏိုင္တယ္။ (၄)ႀကိမ္တိတိ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီးရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတြင္ နိဗၺာန္ကို အလိုရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အလိုရွိ သလို ခံစားႏိုင္တယ္ ။ ေနာက္ဘ၀ေရာက္မွ ခံစားရမွာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို (၄)ၾကိမ္တိတိ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳ(ခံစား)ၿပီး တဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီဘ၀ ခႏၶာကိုယ္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရင္ ထာ၀ရနိဗၺာန္ (အႏုပါဒိေသသ နိဗၺာန္)ကို ခံစားရေတာ့မွာျဖစ္တယ္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

“မိမိကိုယ္ကို ဆင္ျခင္နည္း”

kyawswar (ကဝေျမ) | 10:50 PM | Be the first to comment!

၁။အလိုဆိုးရွိေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အလိုဆိုးရွိသူ ျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အလိုဆိုးရွိသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၂။ မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္၊ သူတစ္ပါးကို ႐ႈတ္ခ်တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္ သူတပါးကို ႐ႈတ္ခ်သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၃။ အမ်က္ထြက္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အမ်က္ထြက္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အမ်က္ထြက္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၄။ အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႔သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၅။အမ်က္ထြက္ျခင္းဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အစြဲႀကီးသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း အစြဲႀကီးသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ အစြဲႀကီးသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၆။ရန္စကားေျပာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ရန္စကားေျပာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ရန္စကားေျပာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၇။ေစာဒက က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္”ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၈။ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို ႀကိမ္းေမာင္းသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၉။ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ ေစာဒကကို အျပစ္ျပန္တင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၀။ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာ သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။

“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒက-က ေစာဒနာေသာ္ စကားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ စကားတစ္မ်ိဳးကို ဖံုးလႊမ္းတတ္ေသာ၊ စကားကို အပသို႔ လႊဲဖယ္တတ္ေသာ၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ျပစ္မွားျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္းကို ထင္ရွားျပဳတတ္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၁။ ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆို ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ မေျဖဆိုႏိုင္ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ေစာဒကက ေစာဒနာေသာ္ မိမိ၏ ျဖစ္စဥ္ အတၳဳပၸတၱိကို ေျပလည္ေအာင္ ေျဖဆိုတတ္သူ ျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၂။ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဂုဏ္ေက်းဇူး ေခ်ဖ်က္သူ၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၃။ မနာလို ဝန္တိုသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း မနာလို ဝန္တိုသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾက မည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မနာလို ဝန္တိုသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၄။ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ဟန္ေဆာင္သူ လွည့္ပတ္သူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၅။ ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတုိ႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ ခက္ထန္ ေမာက္မာေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

၁၆။ မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူကို ငါသည္ မခ်စ္ မႏွစ္သက္။
“ငါလည္း မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ ေသာသူျဖစ္လွ်င္ ငါ့ကိုလည္း သူတပါးတို႔ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ၾကမည္ မဟုတ္” ဟု ႐ႈဆင္ျခင္၍ မိမိအယူကို စြဲလမ္းတတ္ေသာ ၊ ၿမဲၿမံစြာ ယူတတ္ေသာ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ေသာသူ မျဖစ္ရေအာင္ စိတ္ကို ျဖစ္ေစရမည္။

ဤသို႔ ေန႔ေရာ ညပါ အခါမလပ္ ႐ႈဆင္ျခင္ပါက “ပီတိ ပါေမာဇၨ” တရား တေန႔တျခား တိုးပြားလာသည့္အျပင္ ေၾကးမံု မွန္ျပင္ကို ၾကည့္႐ႈေသာသူသည္ မိမိမ်က္ႏွာရိပ္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ရဘိသကဲ့သို႔ --
“အပါယဂမနီယ အကုသိုလ္ပါပဓမၼမ်ား” ကို “မိမိလက္ကို အတင္းအၾကပ္ ဆြဲေခၚေနေသာ သူသတ္သမား” အသြင္ ထင္ျမင္လာပါေတာ့သည္။

ထိုအခါ အကုသိုလ္တရားမ်ားကို ပယ္ရွားရန္အတြက္ “ကသိုဏ္းပရိကမ္ အလုပ္”ကို အားထုတ္လ်က္ “ ဝိပႆနာတရား” ထပ္ဆင့္ပြားမ်ားၿပီးလွ်င္ “သႏၲိသုခ အမတနန္း” သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္မည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဘဒၵႏၲ သီရိႏၵာဘိဝံသ ၊ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္ႀကီး။
by အရွင္ေကာ၀ိဒ (ေယာ)

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, September 21, 2012

ငရဲၾကီး ရွစ္ထပ္ အေၾကာင္း (သို.) ငရဲ၏ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားႏွင့္္လြတ္ေၿမာက္ဖို.အခ်ိန္

kyawswar (ကဝေျမ) | 9:42 PM | Be the first to comment!

ငရဲဆိုသည္မွာ.... ႏွင့္ ငရဲ၏ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားဟူသည္... အပါယ္ဟူသည္ ပါဠိလို အပါယ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) မွ ဆင္းသက္လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံဆိုသည့္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍႐ွိေလသည္။
ငရဲ အမ်ိဳးအစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။
(၁) သိဥၥိဳး ငရဲ၊
(၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
(၃) သံဃာတာ ငရဲ၊
(၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
(၆) တာပန ငရဲ၊
(၇) မဟာ တာပန ငရဲ၊
( ၈) အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊

           (၁) သိဥၥိဳးငရဲ = ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ငရဲခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာပထ၀ီေျမထု၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
          (၂) ကာဠသုတ္ငရဲ = မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲထိန္းမ်ားက လက္နက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊ ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ားမွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊားရကာ အေမာဆို႔၍ လဲက်ေသာအခါ လက္သမားဆရာမ်ားက သစ္သားမ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာ ကာ လိုသလို ျဖတ္ၾကသကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာအခါ ငရဲထိန္းမ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိသလို ပုံစံမ်ိဳးတိုင္းတာကာ လႊ ငမန္းတို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္သုံးကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သိဥၥိဳးငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
          (၃) သံဃာတာငရဲ = သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာမွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ားထဲသို႔ ငရဲသားမ်ားထည့္ကာ ငရဲထိန္းမ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီးမားေသာ သံႀကိတ္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍ လွိမ့္သတ္ၾကသည္။ ငရဲသားမ်ားမွာ အလူးအလိမ့္ကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ဆယ့္ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ကာဠသုတ္ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
   (၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျမည္တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲတစ္ခုလုံး႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားမွာ ငရဲသားတို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္းဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကေသာ ငရဲဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္ခုႏွစ္ကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သံဃာတာငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္
          (၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားတို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳလို႔ ပိတ္ဖုန္းသြားမည့္အလား ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာသုံးဆယ့္ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ေရာ႐ု၀ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
           (၆) တာပနငရဲ = အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ်႐ွိသည့္ သံတံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာအေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီမီးခဲကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္ မီးကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
          (၇) မဟာ တာပနငရဲ = သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီးအေပၚမွ ငရဲထိန္းမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အတင္းတက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾကရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္၀က္အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ်အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ တာပနငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။
          (၈) အဝီစိငရဲ = ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈမ႐ွိ (အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ အိုးခြက္ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ့မ်ားကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကားအၾကားျခားျခင္း မ႐ွိသကဲ့သို႔ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡ တစ္ေပါင္းတစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္တစ္စုံကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ဆိုသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္က်ေရာက္လာျခင္းကာလကို ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ တက္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းမွစ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္ဆက္လာျခင္းကာလကို တက္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္ တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္းကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။ တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။ ငရဲငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ ၁။ မီးပူငရဲ ၂။ သံပူငရဲ ၃။ ျပာပူငရဲ ၄။ ေရပူငရဲ ၅။ ေၾကးနီအိုးငရဲ ၆။ ဘင္ပုတ္ငရဲ ၇။ လက္ပံေတာငရဲ ၈။ ႀကိမ္ပိုက္ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။ (ေလာကပညတၱိက်မ္း၌ မိန္ဆိုထားပါသည္။) မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရာႀကီး၏ ၀ိပႆနာ႐ႈ႕နည္းအက်ဥ္းခ်ဴပ္ တြင္ေအာက္ပါအတိုင္း ငရဲ၌ ဆင္းရဲဒုကၡအတိခံစားရပုံကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ငရဲဘုံ၌ ျဖစ္ရေသာသတၱ၀ါတို႔၏ ကိုယ္ထည္ သုံးဂါ၀ုတ္ ပမာဏ႐ွိ၏။ ျမန္မာအတိုင္းအားျဖင့္ ၄ တိုင္ တာ ၈၀၀ ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္းတို႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသားကို အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ၌ ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ ထို႔ေနာက္ ညဘက္ လက္၀ါး၌ ထန္းလုံးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတစို႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ဘယ္ဘက္ လက္၀ါး၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌လည္း နည္းတူပင္ ႐ုိက္သြင္းကုန္၏။ ထို႔အတူ ေမွာက္လွက္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာနတို႔၌ သံစို႔ႀကီးမ်ားကုိ ႐ိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ကုန္၏။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသးမခ်င္း ငရဲသားကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ အညွင္းဆဲခံေနရေသာ ငရဲသားမ်ားသည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာငရဲထိန္းတို႔၏ အသံကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ၌ အတင္းတြန္းလွဲသိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ခံရျခင္း၊ သံစို႔ ႏွက္ခံရျခင္းတို႔ေၾကာင့္လည္း အတိုင္းမသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲတို႔ကို ခံစားရ၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ယိုစီး ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းလ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိဖဲ့ ဖမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြကို ေအာ္ျမည္ေယာင္ယမ္းလ်က္ မိနစ္စကၠန္႔မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ သံစို႔ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသာ ငရဲသားကို ငရဲထိန္းတို႔သည္ အိမ္မိုးတစ္ဖက္ခန္႔႐ွိေသာ တံစည္းေပါက္ျပားႀကီးတို႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမွာင့္ပုံ၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပုံ စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔မွ မီးေတာက္ ထျပန္၍ ေ႐ြခုတ္ရာ ကိုယ္၌စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုးတြဲလဲ ဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္႔႐ွိ ပဲကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါးလႊာလ်က္ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား၌ ႏြား ျမင္းတို႔ကဲ့သို႔ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပင္း႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္လ်က္ ရဲရဲေတာက္ေသာ ေလဟကုမီၻ ေခၚ သံရည္ပြက္အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။ ထိုငရဲသားသည္ သံရည္ထဲ၌ ႐ွဲကနဲက်၍ အႁမွဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ နစ္ျမွဳပ္သြား႐ွာေလ၏။ အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္၀သို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ အႏွစ္သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။ အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားသို႔လည္း ဖီလာသြား၏။ ထမင္းအိုးပြက္ေသာအခါ၌ ဆန္ေစ့ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အတိုင္းမသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ေနရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကိုကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ကံမကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ထဲမွ ငရဲသားကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္းတို႔သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္႐ွိေသာ ငရဲႀကီးထံသို႔ ပစ္သြင္းလုိက္ၾကျပန္၏။ ထိုငရဲသည္ကား အလ်ား အနံ အျမင့္ ယူဇနာ တစ္ရာ႐ွိေလ၏။ ေလးေထာင့္ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အေ႐ွ႕ဘက္နရံမွ မီးလွ်ံသည္ အေနာက္ဘက္၌ နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။ အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ ေျမာက္နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာတိုင္ေအာင္ပူေလာင္၏။ အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ ေအာက္သံေျမျပင္တို႔မွ မီးလွ်ံတို႔သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ဟစ္ေအာ္ျမည္သတည္း။ ထိုငရဲႀကီးအတြင္း၌ ထိုမွဤမွ် ေျပးလႊားလူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲဒုကၡတို႔ကို ခံစားရေလ၏။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုငရဲႀကီး၏ တံခါး၀ဆီသို႔ အတင္းေျပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာလည္း လမ္းခရီးတြင္ ေမာပန္းလူးလိမ့္လ်က္႐ွိကုန္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တံခါး၀သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထိုတံခါးမႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။ ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသားသည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ငရဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ဘင္ပုပ္ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္၏ လည္ပင္းခန္႔႐ွိေသာ ပိုးေလာက္တို႔က ကုိက္ခဲစားၾကေလသည္။ ထိုဘင္ပုပ္ငရဲထံမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူငရဲ ထံသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ ထိုငရဲ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔႐ွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႔ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။ ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာငရဲ သို႔ ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္တို႔မွာ ၁၆ လက္မ႐ွည္ေသာ ဆူး႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္းတို႔က ႐ိုက္ႏွက္၍ ထိုလက္ပံပင္တို႔၌ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။ လက္ပံဆူးတို႔သည္ တက္ေသာအခါ၌ ေအာက္ကိုလွည့္၍ ေနကုန္၏။ ဆင္းေသာအခါ၌ အထက္သို႔ လွည့္၍ေနကုန္၏။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား လ်င္စြာတက္ရ၊ ဆင္းရေသာ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။ ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာငရဲ သို႔ေရာက္ျပန္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္ တူစြာ ႏွစ္သြား႐ွိေသာ အ႐ြယ္တို႔သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ ကိုယ္၌က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္အဂၤါတို႔သည္ အပိုင္းပို္င္း ျပတ္ေလကုန္၏။ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္းတုံးသြားတို႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႕မွ သံတံတိ႔ုလည္း ကာရံလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ထိုအခါ၌ ၀ိပႆနာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထိုငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေ၀တၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္းငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုငရဲမွာ က်စ္က်စ္ဆူေသာ အရည္အတိျပည့္၏။ သင္တုံးသြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား၊ ၾကာ႐ြက္မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တုံးသြား ခင္းလ်က္႐ွိ၏။ ကမ္းပါးတို႔၌လည္း သင္းတုံးသြားကဲ့သို႔ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္မ်ား႐ွိ၏။ ငရဲသားတုိ႔သည္ ထိုေခ်ာင္းကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုံးသြား႐ွေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲ႐ွာေလ၏။ လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ ကမ္းပါး၌႐ွိေသာ ႀကိမ္သမန္းျမက္ တို႔ျဖင့္လည္း႐ွ၊ ေခ်ာင္းထဲ၌႐ွိေသာ ၾကာ႐ြက္တို႔ျဖင့္လည္း ႐ွ၏။ ငရဲသားတို႔၏ ကိုယ္ထည္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစဥ္ခဏ၌ ၀ိပႆနာတရားကို အားထုတ္ခြင့္ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထိုငရဲသားကို ငရဲထိန္းေတြ႔လွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္၍ ဘာအလို႐ွိသလဲဟု ေမး၏။ "ထမင္းဆာသည္" ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ အတုံးအခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ ငရဲသားသည္ ေၾကာက္လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ ထိုအခါ ငရဲထိန္းတစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္းႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။ အျခားငရဲထိန္းကလည္း ထိုနည္းတူပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ ထိုသို႔ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ အခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာ ထိုသံတုံး သံခဲတို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလသည္။ ထိုသံတုံး သံခဲတို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊ လွ်ာ၊ အာေခါင္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အူတို႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီးလွ်င္ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ "ေရငတ္သည္" ဟု ဆိုျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူပြက္ေသာ သံရည္တို႔ကို ေလာင္းထည့္၍ ေပးကုန္၏။ ထိုသံရည္ပူတို႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရမွ ထြက္သြားရကုန္၏။ ငရဲသားသည္ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထိုငရဲသားကို ငရဲႀကီးထံသို႔တစ္ဖန္ ပစ္သြင္းလိုက္ျပန္ေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ငရဲသားတို႔ ငရဲမ်ိဳးစုံကို ခံစားရပုံကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္သာေအာင္ ဖြင့္ဆိုျပေလသည္ကို မွတ္သားရပါသည္။ ျမတ္စြာဗုဒၶဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာအခါမွ ဤဆင္းရဲဒုကၡတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ဂ႐ုဏာေ႐ွ႕ထားလမ္းျပ ညႊန္ျပေတာ္မူသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူ, နတ္, ျဗဟၼာတို႔သည္ ကၽြတ္တမ္း ၀င္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ ဘုရားပြင့္ခါအခ်ိန္မွာ ကၽြတ္တမ္းမ၀င္ ႏိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ လူျဖစ္လာေသာ စာဖတ္သူတို႔လည္း အထူးကံေကာင္းလွသည္ကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိေနသည္။ တိုေတာင္းလွေသာ လူဘ၀ အခ်ိန္ ကာလမွာ ေလာကီစား၀တ္ေနေရးမ်ားအတြက္ လုပ္ေနၾကရသလို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြန္ေၿမာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာလူၿဖစ္က်ိဳးနပ္ေပမည္။ တရားေတာ္မ်ားကိုအားထုတ္က်င့္ၾကံရာတြင္ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားသိခဲ့ရေသာပထမအရြယ္တြင္ပညာရွာ၊ဒုတိယ အရြယ္တြင္ဥစၥာရွာ၊တတိယအရြယ္တြင္ ဘာ၀နာတရားပြားမ်ား ဟူေသာအဆိုမွာ အင္မတန္မွားယြင္းေပသည္။ အထက္ပါဆိုရိုးအတိုင္းတတိယအရြယ္မွသာတရားအားထုတ္မည္ဆိုပါကေ၀ဖန္ပိုင္းၿခား၊စဥ္းစားႏိုင္ေသာဥာဏ ္ပညာေကာင္းစြာအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္တရားထူးရရန္အားထုတ္ရာတြင္ခက္ခဲေစပါသည္။ေသၿခင္းတရား သည္အမွည့္လြန္ေသာအသီးကဲ့သို႕ အခ်ိန္မေရြးေၾကြက်ႏိုင္သည္ကို သတိၿပဳမိေစခ်င္ပါတယ္။ ပယ္သတ္ရမည့္တရား၊သိရမည့္တရား၊ပြားမ်ားရမည့္တရားမ်ားကို သိရွိသည္ႏွင့္ လိုက္က်င့္သင့္ေပသည္။ ထိုသို႕သိရန္အတြက္လည္း တရားေတာ္မ်ားကို နားၾကားရပါမည္။ မိမိသိရွိၿပီးတဲ့တရားမ်ားကို လိုက္မက်င့္ပါက သိသလိုမသိသလိုနဲ႕ေနာက္ဆုံးေတာ့ မသိတာဘဲၿဖစ္သြားတက္ပါတယ္။သတိတရားလက္ကိုင္ထားဖို႕ေတာ ့လိုၿပီေပါ့။ ဗုဒၶၿမတ္စြာက ရရွိရန္ခက္ခဲေသာဒုလႅဘတရား(၅)ပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒုလႅဘတရား ငါးပါး ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ရန္ ရခဲ၏... ဘုရားပြင့္ေသာေခတ္တြင္ လူအျဖစ္ကို ရခဲ၏... သာသနာေတာ္ကို ၾကည္ညိဳ မွီခိုတတ္သူ အျဖစ္ကို ရခဲ၏... သူေတာ္ေကာင္းတရား နာယူခြင့္ရရွိရန္ ရခဲ၏... သာသနာေတာ္တြင္ ရဟန္းတပါးျဖစ္ရန္၊ (သာသနာေတာ္၏ အက်င့္ကို က်င့္ရန္) ရခဲ၏ ... -ပညာလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၄ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္... -သဒၵါလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၈ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္... -၀ီရိယလြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၁၆ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနားအားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္... ဘုရားရွင္တို႔သည္- စရိယ ၃ ပါး၊ စြန္႔ျခင္းၾကီး ၅ ပါး၊ ပါရမီ ၃၀၊ ဘာ၀နာ ၅ ပါး တို႔ကို ဘုရားရွင္တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခဲ့ ၾကသည္... -ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအျဖစ္ကိုရရန္ ခက္ခဲသည္... -ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ... -ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္လူျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ... -ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုခြင့္ရသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ... -ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုတတ္ေသာသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ သတၱ၀ါေတြဟာ ရုပ္အဆင္းၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္ အသံနဲ႔ ဂုဏ္သတင္းကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က မ်ားသည္ တရား တကယ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ရွိသမွ် သတၲေလာကၾကီးကို အပံုတစ္သိန္းပံုလွ်င္ တစ္ပံုသာရွိသည္ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္... သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲသည္... ေကာင္းမႈမွန္ရင္ ခ်န္မထားနဲ႔ .... လက္လွမ္းမွီသမွ် ေကာင္းမႈကို လုပ္ၾက သာသနာႏွင့္ႀကံဳတုန္း လူၿဖစ္ပါလ်က္ ဗုဒၶတရားမလိုက္စားလွ်င္ အပါယ္ဆိုတာ ေၿပးလို႔လြတ္မည္ မဟုတ္ေခ်ဘူး။ ဒီဘ၀မွ ေသလြန္၍ သာသနာမထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသ၊ တိရစၦာန္၊မွားယြင္းေသာအယူ၀ါဒ စသျဖင့္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၌ လူျဖစ္ျပန္လွ်င္ မလြဲဧကန္ အပါယ္ဘံုသို႔ က်ရေပဦးမည္။ ဘယ္မွာလွ်င္ သံသရာမွ လြတ္ ပါဦးမည္နည္း။ ဤသည္ကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ စာဆိုေက်ာ္ ပညာရွိ စေလဦးပုညက ေအာက္ပါအတိုင္း စပ္ဆိုခဲ႔သည္ကို ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကပါကုန္။ “ယခုခါမူ ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ သာသနာလည္းထြန္းခိုက္ ၊ အၿမိဳက္တရား ေဟာၾကားမည့္သူ ၊ လူလည္းမရွား သို႔ပါလ်က္သားႏွင့္မွ တရားမလိုက္ ၊ အမွားကိုႀကိဳက္ၾကလွ်င္ အမိုက္တကာ့ဗိုလ္မင္း ၊ အဖ်င္းတကာ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕ လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္”။....။ ထိုအခ်က္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္လည္း ၾကံဳၿပီ ၊ ေဟာၾကားေနေသာ ရဟန္းသာ၀ကမ်ားလည္း ေပါမ်ားလွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔မွ အက်င့္ပ်က္ ၊ တရားပ်က္ ၊ စရိုက္ပ်က္ ၊ မူပ်က္ ေနရင္ေတာ့ လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိသံေ၀ဂ ရၾကပါေတာ့။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္၊ သတိႏွင့္ ထိန္းေပးရမည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား မ်ားစြာနာၾကားရမည္။ သာသနာႏွင့္ေ၀းရာ အရပ္ေဒတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္ၿငားလည္း တရားေတာ္မ်ားကို အခါအားေလ်ာ္စြာနာၾကားေနရင္ လူၿဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေသးပါဘူး။ နာရုံသာနာ မရႈပြားသည့္ ပုဂၢဳိလ္က ေလာကမွာ တကယ္မ်ားသည္...ၾကာၾကာထိုင္ရမွာ ေၾကာက္ၾကသည္.. သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳခိုက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အလုပ္မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိျဖင့္ ၾကိဳးစား အားထုတ္သြားၾကရမည္...ထို႔ေၾကာင့္ ရ႐ွိလာေသာ ဤလူ႔ဘ၀ႀကီးကို အခြင့္ေရးပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ကၽြတ္တမ္း၀င္ရန္ဘ၀မွာ ယခု မိမိတို႔
ရ႐ွိထားေသာ ဘ၀ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Monday, September 17, 2012

ခရီးသြားေမတၱာပုိ႔သူမ်ား

kyawswar (ကဝေျမ) | 7:53 PM | Be the first to comment!

အိမ္ကထြက္သည္ႏွင့္ ဘုရားဦးခ်၍ ေမတၱာပုိ႔ျပီးသြားပါ။ တစ္ေနရာရာသုိ႔ ခရီးတုိရွည္ သြားမည့္အခါ ခရီးထြက္စတြင္
“ငါ၏ ေရွ့တူရူအရပ္( သြားမည့္ေနရာ၌) ရွိၾကေသာ နတ္ လူ သတၱဝါအားလုံးတုိ႔သည္ ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ဳိးလုိရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ”ဟု စိတ္ထဲက အာရုံညြတ္ေစျပီး မေနာကံေျမာက္ေအာင္(စိတ္ပါလက္ပါ) ေမတၱာပုိ႔ပါ။

ထုိ႔ေနာက္
“ငါ၏ လက္ဝဲအရပ္၌ ……လက္ယာအရပ္၌ ရွိၾကကုန္ေသာ နတ္လူသတၱဝါအားလုံးတုိ႔သည္..ေဘးရန္ ေၾကာင့္ၾက ဆင္းရဲကင္း၍ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ေကာင္းက်ဳိးလုိရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ”ဟူ၍ ေရွးနည္းတူ သတၱဝါတုိ႔အေပၚ စိတ္ထဲက အာရုံညြတ္၍ မေနာကံေျမာက္ေအာင္ ေမတၱာပုိ႔ေပးပါ။
အက်ဳိးေက်းဇူးကား ထုိခရီးတစ္ေလ်ွာက္လုံး မိမိအား ဘာအေႏွာက္အယွက္မွ မရွိ။ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းမည္ ေကာင္းမြန္ေခ်ာေမာစြာ ခရီးျပီးဆုံးမည္။ေရာက္ရာေဒသတုိင္း၌ ေတြ႔ၾကဳံရသူမ်ားက ခ်စ္ခင္လုိလားစြာႏွင့္ ၾကိဳဆုိေနၾကသကဲ့သုိ႔ ေတြ႔ျမင္ရမည္။ ဤနည္းအတုိင္း စမ္းသပ္ၾကည့္လ်ွင္ ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ သိၾကရပါလိမ့္မည္။

အထူးမွာ..မိမိသြားမည့္ ခရီးစဥ္တြင္ ေတြ႔ၾကဳံရမည့္သူကုိ အထူးစိတ္ညြတ္၍ ေမတၱာပုိ႔လႊတ္ေပးရမည္။ လူအမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံရမည္ျဖစ္လ်ွင္ အမ်ားကုိရည္မွတ္၍ ေမတၱာပုိ႔လႊတ္ေပးပါ။ ထုိနည္းတူ သြားလုိရာ ေဒသတုိင္း၌ ေတြ႔ဆုံသြားရမည့္သူမ်ားကုိ စိတ္ညြတ္ပုိင္းျခား၍ အသီးသီး ပုိ႔လႊတ္ေပးသြားပါ။ မိမိလုိရာ ဆႏၵ ေခ်ာေမာစြာျပည့္စုံ၍ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ဝမ္းေျမာက္ျပီးစီးခဲ့ပုံကုိ လက္ေတြ႔သိၾကရပါလိမ့္မည္။

ေမတၱာအက်ဳိး
ရဟန္းတုိ႔ အၾကင္သူသည္ နံနက္တစ္ၾကိမ္ ေန႔လယ္တစ္ၾကိမ္ ညေနတစ္ၾကိမ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေဘာဇဥ္ တုိ႔ျဖင့္ ျပည့္ေသာ ဆြမ္းအုိးၾကီးတစ္ရာက် အလွဴဒါနကုိျပဳရာ၏။ အၾကင္သူသည္ကား နံနက္၌ျဖစ္ေစ၊ ေန႔လယ္၌ျဖစ္ေစ၊ ညေန၌့ျဖစ္ေစ ယုတ္စြအဆုံး ႏြားနုိ႔တစ္ညစ္ခန္႔ကာလမ်ွ ေမတၱာစိတ္ကုိ ပြားမ်ားရာ၏။
ႏြားနုိ႔တစ္ညစ္ခန္႔ကာလမွ် ပြားမ်ားအပ္ေသာ ေမတၱာသည္ ထုိတစ္ေန႔သုံးၾကိမ္ ဆြမ္းအုိးၾကီးအလွဴထက္ မ်ားျမတ္ေသာ အက်ဳိးရွိ၏။(နိဒါနသံယုတ္၊ ၾသကၡာသုတ္)

(ေဆာင္) တစ္ေန႔သုံးခါ၊ အုိးတစ္ရာျဖင္၊့ ခ်က္ကာထမင္း၊ ေက်ြးေမြးျခင္းထက္၊ မယြင္းစင္စစ္၊ နုိ႔တညွစ္စာ ၾကိမ္သုံးခါမွ်၊ ေမတၱာပြားမ်ား၊ က်ဳိးၾကီးမားသည္၊ ဘုရားျမတ္စြာ၊ မိန္႔ခြန္းတည္း။(မဟာစည္ဆရာေတာ္)
စာဖတ္သူအားလုံး သက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုိရာဆႏၵျပည့္ဝၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Thursday, August 23, 2012

အရွင္ရာဟုလာ၏ ေတာ္၀င္ စိတ္ထားမ်ား

kyawswar (ကဝေျမ) | 8:24 PM | Be the first to comment!

အရွင္ရာဟုလာ၏ ေတာ္၀င္စိတ္ထားမ်ား

ေတာ္၀င္စိတ္ထား (၁)
အမ်ားသိျပီးျဖစ္ေပမယ့္ ကိုရင္ရာဟုလာရဲ့အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။ ကုိရင္ ရာဟု လာဟာ ေတာ္၀င္စိတ္ထားပုိင္ရွင္ျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကုိေပါ့။ ကုိရင္ရာဟုလာ နံနက္ ေစာေစာ အိပ္ယာထ၊ လက္ခုပ္နဲ့႔ သဲမႈန့္ေလးေတြကုိက်ဳံးျပီး အဓိဌာန္ေလ့ရွိပါတယ္။

"ယေန႔ တစ္ေန႔တာအတြက္ ဘုရားးရွင္ထံကျဖစ္ေစ ဥပဇၥ်ာယ္စတဲ့ ဆရာသမားေတြ ထံကျဖစ္ေစဒီသဲမႈန္နဲ႔အမွ် အဆုံးအမ ၾသ၀ါဒစကားေတြနာယူခြင့္ရလုိပါတယ္တဲ့"။

ဘယ္ ေလာက္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ ပုိင္ရွင္လဲဆုိတာ မွန္းဆ ၾကည္ညိဳၾကည့္ပါ။ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ နွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ေလ ကုိရင္ရာဟုလာရဲ႔ စိိတ္နွစ္လုံးသားလွပမႈ ရသကုိ ခံစားလုိ႔မ၀ေလပါပဲ ။

ေတာ္၀င္စိတ္ထား(၂)
ဒါတြင္မကေသးပါဘူး။ ကုိရင္ရာဟုလာရဲ႔ ဂုဏ္ရနံ့က သင္းပ်ံေနပါတယ္။ "ပန္းသတင္း ေလညွင္း ေဆာင္၊ လူတင္း လူခ်င္းေဆာင္"ဆုိတဲ့ ဆုိရုိးစကားလုိေပါ့။ အခ်ိဳ့ေသာ ရဟန္းေတာ္ ေတြက ကုိရင္ရာဟုလာရဲ့ ဂုဏ္သတင္းကုိ မွန္မမွန္ စမ္းသပ္ခ်င္လာၾကတယ္။ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ့ ၾကည္ညိဳ အားက်လုိစိတ္နဲ ့ စမ္းသပ္ၾကတာလည္း ျဖစ္နိဳင္ပါတယ္။ ကုိရင္ရာဟုလာ လာေနတာ ကုိ ျမင္တဲ့အခါ တံျမက္စည္းတုိ ့၊ အမိႈက္ေတာင္းတုိ ့ကုိ လမ္းမွာပစ္ထားၾကပါတယ္။ ကုိရင္ရာဟုလာ လြန္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့
' ဒီတံျမက္စည္းေတြ အမႈိက္ေတာင္းေတြကုိ ဘယ္သူခ်ထားတာလဲ' လုိ႔ ရဟန္းတစ္ပါးက ေမးပါတယ္။
" ရွင္ရာဟုလာ ျဖတ္သြား တာျမင္တာ ပဲ" " သူမ်ားခ်သြားတာလား" တပည့္ေတာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တပည့္ေတာ္ကုိ မစြပ္စြဲပါနဲ႔"
ကုိရင္ရာဟုလာ ကေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ ဒီလုိ ခြန္႔တုံ႔ မျပန္ခဲ့ပါဘူး ။
"သည္းခံခြင့္ လွြက္ ေတာ္မူပါဘုရား" လုိ႔ ေတာင္းပန္ျပီး ျပန္ ေကာက္သြားေလ့ရွိပါသတဲ့ ။

ေတာ္၀င္စိတ္ထား(၃)
တစ္ခါမွာေတာ့ ေကာသမၺီျမိဳ့အနီးက ဆီးေတာေက်ာင္းတုိက္မွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ သီတင္းသုံးေနထုိင္ေတာ္မူခ်ိန္၊ကုိရင္ရာဟုလာည္း ဒီေက်ာင္းတုိက္မွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္ ။
'လူဒကာ ေတြ သာမေဏေတြနဲ ့အမုိးတူ အကာတူ ေက်ာင္းမွာအတူမအိပ္ရ' လုိ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ သိကၡာပုဒ္ ပညတ္ေတာ္မူျပီးစ အခ်ိန္ေပါ့ ဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက ကုိရင္ရာဟုလာကုိ အမိန္႔ရွိ ၾကပါတယ္ ။
" ငါ့ရွင္ ရာဟုလာ၊ ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီလုိ ဒီလုိ သိကၡာပုဒ္ပညတ္ ေတာ္မူထားတယ္၊ ရဟန္း ေတာ္ေတြဟာ ငါ့ရွင္နဲ့အတူ မအိပ္ေကာင္းဘူး ၊ အိပ္ဖုိ႔ေနရာရွာပါ" စိတ္နွစ္လုံးသားျမင့္ျမတ္လွပတဲ့ ကုိရင္ရာဟုလာဟာ ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာ အတူမအိပ္ေတာ့ပါဘူး ။ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ သီးသန္႔ အသုံးျပဳေတာ္မူတဲ့ ၀စၥကုဋိ(အိမ္သာ) ထဲမွာ သြားျပီး အိပ္စက္ရွာပါတယ္။ သူအတြက္နဲ႔ အျခားရဟန္းေတာ္ေတြ အာပတ္အျပစ္မျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔ပါ။

ဘုရားရွင္ထံျဖစ္ ေစ၊ရဟန္းေတာ္ေတြထံျဖစ္ေစ၊အက်ိဳးအေၾကာင္းေလ်ာက္ထားမယ္ဆုိရင္ အိပ္စက္ဘုိ႔ရာအတြက္ အဆင္ ေျပနိဳင္စရာ ရွိပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကလည္း ရုပ္ရည္ေရာ စိတ္ဓာတ္ပါ လွပတင့္တယ္တဲ့ ကုိရင္ ရာဟုလာကုိ ေဖးမကူညီဘုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကုိရင္ရာဟုလာကေတာ့ ရသင့္တာထက္ပုိျပီး အခြင့္အေရး မယူခဲ့ပါဘူး။ ဒီလုိအခြင့္အေရး ပုိမယူတတ္တာ၊ စြန္႔လွြက္ အနစ္နာခံ တတ္တာေတြဟာ ေတာ္၀င္စိတ္ထားပုိင္ရွင္ေတြရဲ႔ လကၡဏာပဲမဟုတ္လား ။

နွလုံးသား လွပေနရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္း

မျပည့္စုံတဲ့အေျဖဒီေနရာမွာ စဥ္းစား ဆင္ျခင္စရာေလးေတြ ရွိလာပါတယ္။ ပုထုဇဥ္မွ်သာျဖစ္တဲ့ ကုိရင္ရာဟုလာ ဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ မယုံၾကည္နိဳင္ ေလာက္ေအာင္ နွလုံးသား လွပေနတာလဲ၊ ကုိရင္ ရာဟုလာရဲ႔ စိတ္ဓာတ္ဟာ ဘာေၾကာင့္ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္ေနရတာလဲ၊ သိပ္ျပီးစိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူ အေနနဲ႔ အေၾကာင္းရင္းကုိ ရွာေဖြေလ့လာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္ ။
' ပါရမီရွင္မုိ႔လုိ႔ေပါ့ ' လုိ႔ အမ်ား ေျပာေလ့ ေျပာထရွိတဲ့ အေျဖမ်ိဳးကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ သေဘာ မတူနိဳင္ ပါဘူး။ တိက်ျပည့္စုံမႈ မရွိတဲ့ အေျဖလုိ႔ ယူဆမိပါတယ္။

ပါရမီရွင္မုိ႔ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္ တာပါလုိ႔ဆုိရင္ အဂၤုလိမာလ မေထရ္အေလာင္း အဟိ ံသက ဟာလည္း ပါရမီရွင္ပါပဲ။ ဒီဘ၀ဒီခႏၶာနဲ႔ ပရိနိဗၺႇာန္စံ၀င္မယ့္ တကယ့္ပါရမီရွင္စစ္စစ္ပါ။ သူ ့လုိ ကု္ိ့လုိ ပါရမီရွင္မ်ိုးေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပါရမီရွင္ျဖစ္တဲ့ အဟိ ံသကဟာ လူေပါင္း ေထာင္ခ်ီျပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ပ ါတယ္။ လူသတ္သမားႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ခရီးၾကမ္းကုိ ေလ်ာက္လွမ္းခ ဲ့ရ ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႔ အခ်ိန္ကုိက္ ကယ္တင္မႈေၾကာင့္သာ မိခင္ရင္းကုိ သတ္ျဖတ္ခြင့္မသာခဲ့တာပါ။ မိခင္ရင္ း ကုိသာသတ္ျဖတ္ခြင့္ သာခဲ့မယ္ဆုိရင္ အဟိံံသကရဲ႔ဘ၀က မေတြး၀ံ့စရာပါ။ ရဟႏၱာျဖစ္ဖုိ႔ ေနေန သာသာ အ၀ီစိအထိက်ေရာက္သြားနိဳင္ပါတယ္။ရာဇျဂိဳဟ္ျပည့္ရွင္ အဇာတသတ္မင္းလည္း ပါရမီရွင္ပဲေလ။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ညမွာေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ သာမညဖလသုတၱန္ကုိ နာယူျပီးခ်ိန္မွာ ေသာတာပန္ အရိယာျဖစ္နိဳင္ တယ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ခမည္းေတာ္ ေသာတာပန္ မင္းႀကီးကုိ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေလာဟကုမၻီငရဲေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိရင္ရာဟုလာ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ျမတ္ အထက္တန္း က်တာဟာ 'ပါရမီရွင္ျဖစ္လုိ႔' ဆုိတဲ့အေျဖဟာ တိက်ျပည့္စုံမႈမရွိဘူးလုိ႔ေျပာခဲ့တာပါ။

မွန္ကန္ျပည့္စုံတဲ့အေျဖ ကုိရင္ရာဟုလာ ျမင့္ျမတ္အထက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပုိင္ရွင္ ျဖစ္လာျခင္းရဲ႔ အေၾကာင္းရင္း ကုိ ဆက္လက္ေလ့လာစူးစမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုိ ေလာ့လာစူးစမ္းတဲ့ အခါမွာ'ခ်ိဳျမိန္ေကင္းျမတ္ အႏွစ္ သာရျပည့္၀တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႔ အဆုံးအမ ၾသ၀ါဒ စကားေတာ္ေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာ ထိေတြ႔ နာၾကားခြင့္ရလုိ႔' ဆုိတဲ့အေျဖကုိ ဖ်တ္ခနဲ့ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ ကုိရင္ရာဟုလာ စိတ္ဓာတ္ျမင့္လာရ ျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းရင္းပါ ။ မွန္ပါတယ္၊ အဂၤုလိမာလ မေထရ္ေလာင္းအဟိ ံသကနဲ႔ အဇာတသတ္မင္းတုိ႔ဟာ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ့ဆုံခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဘ၀ကုိ ျမွင့္တင္ေပးနိဳင္တဲ့ အဆုံးအမ စကားေတာ္ ေတြကုိ ထိေတြ႔ နာၾကားခြင့္ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ပဲ လူသတ္သမားေတြ၊ ကံႀကီး ထုိက္တဲ့ သူေတြျဖစ္သြားရတာပါ။ ဆရာေပါင္းမွားေတာ့ တသံသရာလုံး ေမွာက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳျမိန္ေကာင္ျမတ္ အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အဆုံးအမၾသ၀ါဒစကား ေတြဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကုိ တည္ေဆာက္ရာမွာ အဓိကေသာ့ခ်က္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိရမွာပါ။

ထူးလွတဲ့ကံၾကမၼာ ေနာက္တစ္ခုက ဘုရားရွင္က ပါရမီရွင္ပဲဆုိျပီး ကုိရင္ရာဟုလာအေပၚ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ေနေတာ္ မမူခဲ့ပါဘူး။ ကုိရင္ျဖစ္စ ခုနွစ္နွစ္ရြယ္ကစျပီး သက္ေတာ္ နွစ္ဆယ္အရြယ္အထိ အခြင့္ အခါသင့္တုိင္း အဆုံးအမၾသ၀ါဒစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ကုိရင္ရာဟုလာဟာ ဘုရားရွင္ ဆုိတဲ့ ဆရာသမား ေကာင္းနဲ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက အျမဲလုိလုိ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခြင့္၇ေနခဲ့ပါတယ္။ ရဟႏၱာျဖစ္သည္အထိ ဘ၀ကုိ ျမွင့္တင္ေပးနိဳင္တဲ့ အဆုံးအမၾသ၀ါဒ စကားေတြ ကုိလည္း ႏွလုံးသားက ၾကားနာခြင့္ရခဲ့တာ မၾကာမၾကာပါ။ ဒါဟာပါရမီရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ အဇာတသတ္ မင္းနဲ႔ အဟိ ံသကတုိ႔ထက္ ထူးျခား ေကာင္းျမတ္တဲ့ ကုိရင္ရာဟုလာရဲ႔ ကံၾကမၼာလုိ႔ပဲ ေျပာရ မယ္ ထင္ပါရဲ႔ ။ မဂ္ဖုိလ္ကုိပင့္လန္းေစတဲ့ မုိးေရစက္မ်ား ဆက္ျပီးေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။

ကုိရင္ရာဟုလာရဲ႔ နွလုံးသားကုိ မဂ္ဖုိလ္ပန္းပြင့္လန္းလာ သည္အထိ ဘုရားရွင္က ၾသ၀ါဒမုိးေရစက္ေတြ ပက္ဖ်န္းေပးေတာ္မူခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကုိပါ။ အခြင့္ အခါ သင့္တုိင္း ကုိရင္ရာဟုလာေလးကုိ ဘုရားရွင္ဆုံးမသြန္သင္ခဲ့တဲ့ သုတၱန္တစ္ခုရွိပါတယ္။ ကုိရင္ ရာဟုလာ သက္ေတာ္ ခုႏွစ္နွစ္အရြယ္ကေန သက္ေတာ္ ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ အခ်ိန္ကာလ အတြင္းမွာပါ။ ရာဟုလသုတၱန္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္မွာ သဂၤါယနာ တင္ထားတာပါ။ ဘုရားရွင္ ဒီသုတၱန္ကုိ ေဟာျပီး ကုိရင္ရာဟုလာေလးကုိ ဆုံးမသြန္သင္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ေပါင္းဟာ မေရတြက္နိဳင္ပါဘူးတဲ့။ အခြင့္အခါသင့္တုိင္း ဆုံးမ သြန္သင္ေတာ္ မူခဲ့တာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သက္ရွိ သတၱ၀ါတုိင္းနဲ႔ မကင္းနိဳင္တဲ့ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးနဲ႔ စပ္ျပီးတဏွာ မျဖစ္ပြားေစဖုိ႔၊ သေဘာထား မွန္ကန္စြာ ထားတတ္ဖုိ႔စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ဒီသုတၱန္ွမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အရိယာ သူေတာ္စင္ ျဖစ္သည္အထိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘ၀တစ္ခု တည္ေဆာက္ေရးမွ စျပီး ကလ်ာဏမိတၱလုိ႔ေခၚတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း အေရးပါပုံေတြလဲ ပါ၀င္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ခုႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကုိရင္ရာဟုလာကုိ 'ကုမာရက ပဥွာ' နဲ႔ အမၺလ႒ိကရာဟုေလာ၀ါဒ သုတၱန္'ေတြနဲ႔ ဆုံးမ သြန္သင္ေတာ္မူပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ အရည္မရ မဖတ္မရ အက်ိဳးမဲ့စကားေတြ မေျပာမိေစဖုိ႔ 'ကုမာရကပဥွာ'ကုိ ေဟာေတာ္မူခဲ့တာပါ။ အမၺလ႒ိက ရာဟုေလာ၀ါဒ သုတၱန္ကုိေတာ့ ကေလးသဘာ၀ လိမ္ညာမေျပာမဖုိ႔၊ ကံသုံးပါး စင္ၾကယ္ေအာင္ က်င့္သုံးတတ္ဖုိ႔၊ ဆုံးမေဟာ ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ကုိရင္ရာဟုလာ သက္ေတာ္(၁၈)ႏွစ္အေရာက္ ကုိရင္ႀကီးအရြယ္မွာ မဟာရာဟုေလာ၀ါဒ သုတၱန္ကုိ ေဟာၾကားျပန္ပါတယ္။ ကုိယ္ခႏၶာ လွပတင့္တယ္လာမႈကုိ အစြဲဲျပဳျပီး တပ္မက္မႈ တဏွာ ရာဂ မျဖစ္ပြားေစဖုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူတာပါ။ ဘုရားရွင္က သူအရြယ္နဲ႔သူ အခ်ိန္ကုိက္ ဆုံးမ သြန္သင္ေတာ္မူခဲ့တာလုိ႔ေျပာရမွာေပါ့။ ၀ိပႆနာ ရႈပြါးမႈမွာ မလစ္ဟင္းေစဖုိ႔အတြက္ သုတၱန္ေပါင္း နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကုိလည္း ႀကိဳးၾကား ႀကိဳးၾကားေဟာျပ ဆုံးမေတာ္ မူခဲ့ပါေသးတယ္။' ရာဟုလသံယုတ္'ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ' စူဠရာဟုေလာ၀ါဒသုတၱန္'ကုိ ေဟာေတာ္မူျပီး သြန္သင္ဆုံးမ လမ္းျပေတာ္မူပါတယ္။ ကုိရင္ရာဟုလာ ရဟန္ျဖစ္ျပီးစ သိကၡာ၀ါမရမီ သက္ေတာ္
(၂၀ )အရြယ္မွာပါ၊ ဒီသုတၱန္ကုိနာ ယူျပိးေတာ့ ရဟန္းျဖစ္စ အရွင္ရာဟုလာလည္း ရဟႏၱာ သူေတာ္စင္ႀကီး အျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့ တယ္။

မရွိမျဖစ္မုိး ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကုိရင္ရာဟုလာေလး ဘာျဖစ္လုိ႔ မယုံၾကည္နိဳင္ေလာက္ေအာင္ ႏွလုံးသား လွပေနတာလဲ၊ ပုထုဇဥ္ျဖစ္တာခ်င္း အတူတူ ကုိရင္ရာဟုလာ စိတ္ဓာတ္က ဘာေၾကာင့္ျမင့္ျမတ္ အထက္တန္း က်ေနရတာလဲ၊အေျဖကေတာ့ သိသာထင္ရွားေလာက္ပါျပီ။ ကုိရင္ရာဟုလာရဲ့ဘ၀မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ အဆုံးအမၾသ၀ါဒ စကားေတာ္ေတြနဲ႔ ကင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ပုိင္းဟာ မရွိသေလာက္ပဲ လုိ႔ေျပာရမွာပါ။ မုိးႏွင့္ကင္းျပီး သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံး ရပ္တည္ရွင္သန္ေန ဖုိ႔ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး ။ သက္ရွိသက္မဲ့ အရာအားလုံး ရပ္တည္ ရွင္သန္ဖို႔အေရးမွာ မုိးဟာ မရွိမျဖစ္လုိ႔ေျပာရမွာပါ။

ဒီလုိပါပဲ၊ ရဟႏၱာသူေတာ္စင္ျဖစ္သည္အထိ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘ၀တစ္ခုကိ တည္ေဆာက္လုိသူတုိင္း အတြက္ ခ်ိဳျမိန္ေကာင္းျမတ္ အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အဆုံးအမၾသ၀ါဒစကားေတြဟာ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္ ပါတယ္။ ' မရွိမျဖစ္မုိး ' လုိ႔ ဆုိရမယ္ထင္ပါရဲ႔ ။
အရွင္ဣႏၵကာဘိ၀ံသ(ျမစၾကာ)

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, August 22, 2012

က၀ ေရေဘး ဒုကၡသည္ေတြ အကူအညီလုိအပ္ေန

kyawswar (ကဝေျမ) | 7:29 PM | Be the first to comment!

ပဲခူးတိုင္း က၀ျမိဳ့နယ္တြင္ ေရၾကီးမႈဟာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားေနပါတယ္ ။ ေက်းရြာ အုပ္စုေပါင္း (၉၆)အုပ္ရိွ ေက်းရြာေပါင္း (၁၃၆)ရြာမွာ ေရေဘးသင့္ ရြာေပါင္း(၄၀)ေက်ာ္ ရိွပါတယ္။

သတင္းမရေသးတဲ့ ေရေဘးသင့္ေက်းရြာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ အိမ္ေျခ(၂၅၀၀)ေက်ာ္၊ လူဦးေရ(၁၅၀၀၀)ေက်ာ္ဟာ ေရေဘးဒုကၡနဲ့ ရင္ဆိုင္ ေနရတယ္လုိ ့ သိရပါတယ္။ ေရစတက္တဲ့ (၂၆/၂၇-၇-၂၀၁၂) ျဖစ္ျပီး ေရေဘးအတြက္ စတင္ လွဴဒါန္းတဲ့ ေန ့မွာ(၄-၈-၂၀၁၂)ေန ့၊ က၀တျမိဳ့နယ္လံုး အတိုင္းအတာ ျဖစ္တယ္။

က၀ျမိဳ့နယ္ အုန္းႏွဲေက်းရြာ အုပ္စုမွာ (၅)ရြာရွိျပီး ၁-အုန္းႏွဲ- ၂-ခမဲျပင္- ၃-ေအာင္ေဇယ်ာ- ၄-ဘန္နာ- ၅-ဗမသက္ရြာ ေရေဘးဒုကၡသည္(၂၂၀၀)ေက်ာ္ရွိတယ္။ ထို(၅)ရြာ အတြက္ တေန့လွ်င္(၆) သိန္းေက်ာ္လွဴဒါန္း ေနရတယ္။အုန္းႏွဲရြာ အုပ္စုမွာ လယ္ေျမဧက(၆၀၀၀) ရွိတယ္(၄၀၀၀)ဧကဟာ ေရေဘးေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့တယ္။ အုန္းႏွဲေရေဘး စခန္း ကေတာ့-၁-အုန္းႏွဲဘုရားၾကီး-၂-ကုတိၱနာရံုဘုရား-၃-ခမဲျပင္ဘုရားတို့(၃)ခုဖြင့္ထားတယ္။

သကၠလရြာအုပ္စုမွာေတာ့ အိမ္ေျခ(၄၀၀)လူဦးေရ(၁၂၀၀)ေရးေဘးဒုကၡနဲရင္ဆိုင္ေနရတယ္။

ေရေဘးေၾကာင့္ ဖ်ားနာ၊ ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာ၊ တုပ္ေကြးေရာဂါ ေတြျဖစ္တယ္ က်န္းမာေရး ေစာက္ေရွာက္မႈ မရွိဘူး အားနည္းတယ္။ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းမ်ားကို ေက်းရႊာရ ွိပရဟိတ လူငယ္ေတြနဲ့ NLD တိုင္းေဒသၾကီး ကိုယ္စားလွယ္ဦးမ်ိဳးခိုင္ တို့ တိုင္ပင္ျပီးဖြင့္ထားရတယ္။

အာဏာပိုင္ကေတာ့ လာေရာက္ေမးျမန္း မႈေတာ့ရွိတယ္ ဒီေန့အထိေတာ့ ကူညီမႈမရေသးေၾကာင္း ေဒသခံေတြက Myanmar News Now ကုိ ေျပာပါတယ္။

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Wednesday, July 18, 2012

"အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး၉ဦး၏ ကုိယ္ေရး အက်ဥ္း"

kyawswar (ကဝေျမ) | 10:17 PM | ေဆာင္းပါး 1 Comment so far

၂၀၁၀ ျပည့္ႏႇစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔သည္ ၆၃ ႏႇစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားမႇာ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ျမ၊ ဦးဘ၀င္း၊ မန္းဘခိုင္၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား၊
ဦးရာဇတ္၊ ဦးအုန္းေမာင္၊ ရဲေဘာ္ကိုေထြး။

ကိုလိုနီေခတ္ (၁၈၈၆-၁၉၄၁) ေႏႇာင္းပုိင္းကာလျဖစ္ေသာ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရလက္ထက္(၁၉၃၇-၁၉၄၁) တြင္(၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၄၇ ၌က်ဆံုးခဲ့ၾကသည့္) အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏
အမ်ဳိးသားေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းေလ့လာၾကည့္ ပါက
စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေတြ႕ရႇိရပါသည္။

Martyr Days

သခင္ေအာင္ဆန္း
၁၃ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၁၅ တြင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၌ ဖြားျမင္ခဲ့ေသာ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ငယ္စဥ္က နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ယူခဲ့ၿပီး ၁၉၂၈
ခုႏႇစ္ အသက္ ၁၃ ႏႇစ္ အ႐ြယ္တြင္ ေရနံ ေခ်ာင္းၿမိဳ႕
အမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ပညာသင္ယူခဲ့ပါသည္။ ၁၉၃၂
ခုႏႇစ္တြင္ ယင္းေက်ာင္းမႇ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သို႔
တက္ေရာက္ခဲ့၏။၁၉၃၅ ခုႏႇစ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အမႈေဆာင္
အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္ အိုးေ၀မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ရရာ
Hell Hound at Large ေဆာင္းပါးေရးသူအမည္ကို ထုတ္ေဖာ္မေပးမႈျဖင့္
ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရ၏။

၁၉၃၆-၃၇ ခုႏႇစ္မ်ားအတြင္း ကုိေအာင္ဆန္းသည္ တကသဒုဥကၠ႒အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၃၇ ခုႏႇစ္တြင္ပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀ိဇၨာစာေမးပြဲကို အဂၤလိပ္ဘာသာစာေပ၊
ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ၊ ဥေရာပရာဇ၀င္ ဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့၏။ ၂၅
ဧၿပီ ၁၉၃၈ တြင္ ကိုေအာင္ဆန္းအား ဗကသဥကၠ႒အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။သို႔ေသာ္
မၾကာမီ ကိုေအာင္ဆန္းဗကသမႇ ႏုတ္ထြက္ကာ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး၌
သခင္ေအာင္ဆန္းအျဖစ္ အေထြေထြအတြင္းေရးမႇဴး ျဖစ္လာပါသည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္
အေရးေတာ္ပံုအတြင္း သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တက္ႂကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရႇားခဲ့သည္။ ၉
ဇန္န၀ါရီ ၁၉၃၉ တြင္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမားအစည္းအ႐ံုးကို
ဖြဲ႕စည္းေသာအခါ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့၏။

၁ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၃၉ တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စည္းလံုးညီညြတ္ေသာ အမ်ဳိးသားတပ္ေပါင္းစုႀကီး ဖြဲ႕စည္းရန္ ရည္ရြယ္လ်က္ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္းကို ဖြဲ႕စည္းေသာအခါ သခင္ေအာင္ဆန္းမႇာ အတြင္းေရးမႇဴးအျဖစ္
တာ၀န္ယူခဲ့၏။

ယင္းေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ျပည္ပအကူအညီရႇာေဖြရန္ ၈ ၾသဂုတ္ ၁၉၄၀ တြင္ ဟုိင္လီသေဘၤာျဖင့္ တ႐ုတ္ျပည္ အမြိဳင္သုိ႔ ထြက္ခြာသြား၏။ ထိုမႇတစ္ဆင့္
ဂ်ပန္သို႔ ေရာက္ရႇိခဲ့ၿပီး ႐ုပ္ဖ်က္ကာ ျမန္မာႏိုင္ငံသုိ႔ ျပန္လည္
၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ဖန္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္
ပထမသုတ္အဖြဲ႕၀င္ တစ္ဦးအျဖစ္ ရႇန္တန္မာ႐ူးသေဘၤာျဖင့္ ျပန္လည္လုိက္ပါသြားကာ
ဂ်ပန္ျပည္၌ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ စစ္ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္အတြင္း
ျမန္မာျပည္သို႔ စစ္မီးကူးလာခ်ိန္တြင္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ ျပဳတ္က်သြား၏။

သခင္ျမ
သခင္ျမကို ျပည္ခ႐ိုင္၊ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ထံုးဘို႐ြာ(ယခုထံုးဘိုၿမိဳ႕) တြင္ ၇ ေအာက္တိုဘာ ၁၈၉၇ ၌ သစ္ကုန္သည္ႀကီး ဦးဘိုးခြၽန္၊ ေဒၚသက္လယ္တို႔က
ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္က ျပည္ၿမိဳ႕ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္း၊သာယာ၀တီၿမိဳ႕
ေအဘီအမ္ ကရင္အထက္တန္းေက်ာင္းတို႔တြင္ ပညာသင္ယူခဲ့ဖူးၿပီး ၁၉၁၆ တြင္ ရန္ကုန္
စိန္ဂြၽန္းေက်ာင္းမႇ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၀ ျပည့္ႏႇစ္၌ ဂုဏ္ထူးတန္း
တက္ေရာက္စဥ္အတြင္း ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ ျဖစ္ပြားလာ ရာ
ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား
ေပၚေပါက္လာေသာအခါ ၾကည့္ျမင္တိုင္အမ်ဳိးသားေက်ာင္း၌ အထက္တန္းျပဆရာ
၀င္လုပ္သည္။

၁၉၂၄ ခုႏႇစ္၌ ဘီအက္စီဂုဏ္ထူးတန္း ေအာင္သည္။ ၁၉၂၇ ခုႏႇစ္တြင္ ဥပေဒ၀ိဇၨာဘြဲ႕ ရရႇိခဲ့၏။ယင္းေနာက္ သာယာ၀တီသုိ႔ျပန္ကာ ေရႇ႕ေနအလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြးသည္။ ၁၉၃၁
ခုႏႇစ္ ဂဠဳန္ဆရာစံ၏ အမႈကိုစစ္ေဆးစဥ္ ဦးျမသည္ ဆရာစံဘက္မႇ ေရႇ႕ေနႀကီး
ဦးသူငယ္ႏႇင့္အတူ ေရႇ႕ေနလိုက္ေပးခဲ့သည္။ ၁၉၃၄ ခုႏႇစ္တြင္
တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၁၉၃၆ ခုႏႇစ္တြင္
သာယာ၀တီေတာင္ပုိင္းမႇ အမတ္အျဖစ္ အေရြးခံခဲ့ရသည္။ သခင္ျမသည္ လႊတ္ေတာ္၌
လစာမယူဘဲ အတိုက္အခံအမတ္အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၃၈ ခုႏႇစ္တြင္
ေရနံေျမအလုပ္သမားမ်ား၏ နစ္နာမႈကို အစိုးရအားျပင္းထန္စြာ ေ၀ဖန္ကန္႔ကြက္ကာ
အမတ္အျဖစ္မႇ ႏုတ္ထြက္ခဲ့၏။

၁၉၃၉ ခုႏႇစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အမ်ားျပည္သူတို႔၏ ဆႏၵအရ ၀င္ေရာက္အေရြးခံကာ အမတ္ျဖစ္လာျပန္သည္။ သခင္ျမသည္ ၁၉၃၉ ခုႏႇစ္တြင္ပင္
ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေတာင္သူလယ္သမား အစည္းအ႐ံုးႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္
လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၁ ခုႏႇစ္တြင္ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးႀကီး၏ ဥကၠ႒အျဖစ္ လည္းေကာင္း
ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ၉ ဒီဇင္ဘာ ၁၉၄၁ တြင္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကို
မတရားအသင္းအျဖစ္ ေၾကညာလိုက္ေသာအခါ သခင္ျမသည္ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔
တိမ္းေရႇာင္ခဲ့ရ၏။

ဦးဘ၀င္း
နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၌ ၁၁ ဇြန္ ၁၉၀၁ တြင္ အမိန္႔ေတာ္ရေရႇ႕ေန ဦးဖာ ေဒၚစုတို႔က ဖြားျမင္ခဲ့သူ ဦးဘ၀င္း၏ငယ္မည္မႇာ ေမာင္စံတင္ျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏
အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္က နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ ဆရာႀကီး ဦး၀ႀကီးေက်ာင္း၊
ဆရာသက္ေက်ာင္း၊ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႕ ဆရာေတာ္ ဦးသုႏၵရေက်ာင္းတို႕၌
ပညာသင္ယူခဲ့သည္။၁၆ ႏႇစ္တြင္ ၉ တန္းႏႇင့္ဆရာျဖစ္စာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ပါသည္။
ဦးဘ၀င္းသည္ ၁၇ ႏႇစ္အရြယ္တြင္ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ ဆရာဦးဟံသာေက်ာင္း၌
လက္ေထာက္ဆရာ၊ ဘီအိုစီဂုိေဒါင္စာေရးအလုပ္မ်ား ၀င္လုပ္သည္။တစ္ဖက္မႇလည္း
ဆရာဦးေအးေမာင္၏ ညေက်ာင္းသို႔ တက္ေရာက္ကာအသက္ ၂၀ တြင္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို
အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။

ယင္းေနာက္ စာေရးအလုပ္မႇထြက္ကာ မႏၲေလး ဥပစာေကာလိပ္ သြားတက္သည္။ ဥပစာသိပၸံေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဆက္တက္ျပန္ရာ ၁၉၂၉ ခုႏႇစ္တြင္
သိပၸံဂုဏ္ထူးတန္း ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ အမ်ိဳးသား
ေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းျပဆရာအလုပ္ လုပ္ကိုင္၏။ မၾကာမီ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး
ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ျဖဴးၿမိဳ႕ ေကအီးအမ္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္
ေဆာင္ရြက္ခဲ့၏။ဆရာႀကီး ဦးဘ၀င္းသည္ ကိုလိုနီေခတ္
ေႏႇာင္းပုိင္းကာလတစ္ေလွ်ာက္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ အမႈထမ္းရင္း
မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္သူ လူငယ္အမ်ားအျပားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည္။

မန္းဘခိုင္
ဟသၤာတၿမိဳ႕ ယုန္သလင္းရြာ၌ ၂၆ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၀၃ တြင္ သူႀကီးမန္းေပကုန္း ေဒၚပုတို႔က ဖြားျမင္ခဲ့သူ မန္းဘခိုင္သည္ ငယ္စဥ္က ဟသၤာတ ေအဘီအမ္ ေက်ာင္းတြင္
ပညာဆည္းပူးခဲ့သည္။၁၉၂၀ တြင္ ၇ တန္းေအာင္ ၿပီး ဘားမား႐ိုင္ဖယ္တပ္သုိ႔
၀င္သည္။ သို႔ေသာ္ မိဘမ်ားသေဘာမတူ၍ ႏုတ္ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
ေအစေကာ့ကုမၸဏီ၌ အလုပ္လုပ္သည္။ ၁၉၂၆ တြင္ မန္ေနဂ်ာႏႇင့္
သေဘာမတိုက္ဆုိင္သျဖင့္ အလုပ္မႇထြက္ၿပီး ဇာတိ႐ြာသုိ႔ျပန္ကာ ကေလးမ်ားအတြက္
ေက်ာင္းဖြင့္ေပးခဲ့သည္။

၁၉၃၇ ပုသိမ္ေျမာက္ပိုင္း အမတ္ေနရာအတြက္ ၾကားျဖတ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရရႇိခဲ့သည္။ ၁၉၄၁ တြင္ တရားေရး၀န္ႀကီး ေစာေဖသာ၏ အတြင္း၀န္ကေလးအျဖစ္
အမႈထမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကုန္သည္အလုပ္ကုိသာ ၀ါသ နာပါသျဖင့္ ႏုတ္ထြက္ကာ
ပုဇြန္ေတာင္၌ ငႇက္ေပ်ာျခံလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ခဲ့၏။

ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ
ေျမာင္းျမၿမိဳ႕၌ သမားေတာ္ႀကီး ဦးဘိုးစာ၊ ေဒၚျမစ္တို႔က ၂၄ ဧၿပီ ၁၈၉၃ တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ဦးဘခ်ဳိသည္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ ဦးေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ေက်ာင္း၊
ရန္ကုန္ စိန္ေပါေက်ာင္း၊ရန္ကုန္ေကာလိပ္တို႔၌ ပညာဆည္းပူးခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္
ဘီေအတန္း တက္စဥ္ မ်က္စိေရာဂါေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္။ ဦးဘခ်ဳိသည္
ေပါင္းတည္၊ ဟသၤာတၿမိဳ႕မ်ား၌ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့၏။ ထိုစဥ္ကပင္
''ေနာက္စြယ္ေခ်ာင္က ေတာက္တဲ့ေမာင္''အမည္ျဖင့္ ျမန္မာ့အလင္းမဂၢဇင္းတြင္
စာေရးေနသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရပိုင္းက စာေရးျခင္းကို မၾကည္ျဖဴ၍ ၁၉၂၀
ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ အလုပ္ထြက္ကာ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္၌ ျမန္မာစာဆရာ
သြားလုပ္ေန၏။ ယင္းေနာက္ ျမန္မာ့ရီဗ်ဴး၊ဒီးဒုတ္ေန႔စဥ္စသည့္
ဂ်ာနယ္၊သတင္းစာမ်ား ထုတ္ေ၀ကာ အမ်ဳိး သားေရးအတြက္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးခဲ့သည္။

မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြား
ရႇမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း ၊မိုင္းပြန္ၿမိဳ႕၌ ေစာ္ဘြားႀကီး စ၀္ခြန္ထီး၊နန္းစိန္ဥတို႔က ၃၀ ေမ ၁၉၀၇ တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ စ၀္စံထြန္း၏
ငယ္မည္မႇာ စ၀္သာထြန္း ျဖစ္သည္။ငယ္စဥ္က တရားမစာေရးႀကီး ဦးစံေဖထံ အေျခခံပညာ
သင္ယူခဲ့ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေစာ္ဘြားသားမ်ားေက်ာင္းမႇ ဒသမဆင့္
ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ မိတၴီလာၿမိဳ႕ စက္ရႇင္တရားသူႀကီး ဦးေက်ာက္တိုင္႐ံုး၌ ၆ လ
အလုပ္သင္လုပ္ခဲ့ၿပီး မႏၲေလးဆပ္ေက်ာင္းလည္း တက္ေရာက္ခဲ့၏။ယင္းေနာက္
ဗန္းေမာ္တြင္ အလုပ္သင္၀န္ေထာက္အျဖစ္ ၆ လအမႈထမ္းခဲ့သည္။ထိုမႇတစ္ဖန္
ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ရႇမ္းျပည္(နယ္)မင္းႀကီး႐ံုးတြင္ ေခတၲအလုပ္၀င္ေရာက္စဥ္ ၂၇
ဇြန္ ၁၉၂၈ တြင္ ေစာ္ဘြားအရာ ဆက္ခံရရႇိခဲ့သည္။မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားသည္
ရႇမ္းျပည္နယ္တစ္ခြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္း
ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူျဖစ္၏။

ဦးရာဇတ္
မိတၴိလာၿမိဳ႕၌ တုိက္ပုိင္အင္စပက္ေတာ္ မစၥတာ ေအရာမန္ႏႇင့္ ေဒၚၿငိမ္းလႇတို႕က ၂၀ ဇန္န၀ါရီ ၁၈၉၈ တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ဦးရာဇတ္မႇာငယ္စဥ္က မႏၲေလးၿမိဳ႕
၀က္စလီယန္ မိန္းကေလးေက်ာင္း၊ေယာက္်ားေလးေက်ုာင္းတို႔ ၌
ပညာဆည္းပူးခဲ့သူျဖစ္သည္။အဌမတန္းတြင္ ပညာထူးခြၽန္သျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက
တကၠသိုလ္၀င္တန္း ေက်ာ္တင္ေပးခဲ့ရာ ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ယင္းေနာက္
ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ၀ိဇၨာတန္း၌ အဂၤလိပ္စာဂုဏ္ထူးျဖင့္
ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။

၁၉၂၀ ျပည့္ႏႇစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္တြင္ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့၏။ ၁၉၂၁ တြင္ မႏၲေလး ဗဟိုအမိ်ဳးသားေက်ာင္း၌ အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၃ တြင္
ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္လာ၏။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္သည္ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ္လည္း
ဗုဒၡဘာသာအေပၚ ေလးစားမႈရႇိ၏။အမ်ိဳးသားေက်ာင္းတြင္ နံနက္တိုင္း
ဘုရားရႇိခိုးရၿပီး မတက္ေရာက္သူမ်ားအား ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ႀကိမ္လံုးျဖင့္
ၾကပ္မတ္ေပးေလ့ရႇိသည္ ဆို၏။ဆရာႀကီးသည္ တပည့္မ်ားအား မ်ိဳးခ်စ္
စိတ္ရႇိေစေရးအတြက္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

ဦးအုန္းေမာင္
မင္းဘူးၿမိဳ႕၌ ၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၁၃ တြင္ မစၥတာ အိပ္ခ်္ဒဗလ်ဴတရပ္၀ိန္းႏႇင့္ ေဒၚေ႐ႊျမင့္တို႕က ဖြားျမင္ခဲ့သူ ဦးအုန္းေမာင္ ၁၉၃၄ ခုႏႇစ္တြင္
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္မႇ ၀ိဇၨာတန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။၁၉၃၉ ခုႏႇစ္၀န္းက်င္က
မႏၲ ေလးၿမိဳ႕ အေရႇ႕နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္အျဖစ္ အမႈထမ္းေနေၾကာင္း သိရႇိရ၏။

ရဲေဘာ္ကိုေထြး
စိုက္ပိ်ဳးေရး၀န္ေထာက္ ဦးကိုကိုေလးႏႇင့္ ေဒၚမင္းရီတို႕က ၁၉၂၉ ခုႏႇစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ရဲေဘာ္ကိုေထြးမႇာ ကိုလိုနီေခတ္ေႏႇာင္းကာလက
ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မွ်သာ ရႇိမည္ျဖစ္ပါသည္။

က်မ္းကိုး
၁။ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းအတြဲ၈၊ ၉၊ ၁၁
၂။အာဇာနည္ေန႔အထိမ္းအမႇတ္ စာေစာင္
၃။ျမန္မာလူေက်ာ္၁၀၀(ေမာင္ေဇယ်ာ)
ေရးသားသူ-တင္ႏုိင္တုိး

>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>